Διαβάζω
διάφορα άρθρα σχετικά με τον Άγιο Βασίλη και το τί να λέμε ή τί να μη λέμε στα
παιδιά μας γι’ αυτόν.
Είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής να «ψειρίζουμε» και να υπεραναλύουμε ότι έχει σχέση με τα παιδιά μας… Δεν έχω καταλήξει ακόμα αν αυτό γίνεται για το καλό των παιδιών ή όχι … Γενικά, τείνουμε να παίρνουμε αυτό το πράγμα πάρα πολύ σοβαρά.
Απο τη μία, εμφανίζονται όλο και περισσότερα «μανιφέστα» γονιών που
καταγγέλλουν τον Άγιο Βασίλη.
Πομπώδεις
και βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «ψέμα», «παραπλάνηση» και «απάτη» συνδυασμένες
με καταστροφολογία περί «κατάρριψης της εμπιστοσύνης των παιδιών προς τους
γονείς» και ψυχολογικές αναλύσεις επι αναλύσεων κατακλύζουν το internet.
Επιχειρήματα για τον κακό υπερκαταναλωτισμό
που προωθείται και θεωρίες πως είναι λέει φοβιστικό το «he sees you when you are sleeping» κομμάτι – λες και ο Άγιος Βασίλης είναι
κανένας stalker – ενώ άλλοι το πάνε και ένα βήμα παραπέρα και
επιχειρηματολογούν πως το «να είσαι καλό παιδί για να σου φέρει δώρο» concept
είναι κακό γιατί περνάει το μήνυμα πως πρέπει να είσαι καλό παιδί για να πάρεις
δώρο και όχι γιατί είναι σωστό να είσαι καλό παιδί.
Τι να πω… η αλήθεια είναι
πως ότι σπέρνεις θερίζεις και πως αν είσαι καλός θα έχεις και την ανάλογη
επιβράβευση. Είναι απλά μια παραφρασμένη εκδοχή του «δράση- αντίδραση». Στη
τελική ποιος θέλει να πάρει δώρο σε ένα γκρινιάρικο παιδί (ανεξαρτήτως
εποχής)???
By the way, όλοι εμείς που λέμε στα παιδιά μας για τον Άη Βασίλη δεν το κάνουμε
γιατί απολαμβάνουμε να λέμε ψέματα... το κάνουμε επειδή θυμόμαστε τι είναι να
πιστεύουμε στη μαγεία.
Δεν
εκμεταλλευόμαστε την αθωότητά τους, αλλά τους επιτρέπουμε να είναι «ευτυχώς παραπλανημένα»,
να απολαμβάνουν την αθωότητα ενώ είναι ακόμα ασφαλές για αυτά.
Τα παιδιά
μαθαίνουν, τελικά, ότι ο Άη Βασίλης δεν είναι πραγματικός και όλα καλά. Α, and for the record, μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει κάποιον ενήλικα που να έχει «τραυματιστεί» από το ότι
οι γονείς του του είπαν ψέματα για τον Άγιο Βασίλη!!!
Στον
αντίποδα, βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστική την απόπειρα ορισμένων ψυχολόγων
η/και ειδημόνων in general, να
επιχειρηματολογήσουν ως προς την «αναγκαιότητα» (!) του να πούμε στα παιδιά μας για
τον Άη Βασίλη. Αυτή η πλευρά χρησιμοποιεί επιχειρήματα όπως το να πιστεύουν
στον Άη Βασίλη αναπτύσσει τις δεξιότητες τους, πως είναι ένα μύθος και πως τα
παιδιά έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε σύμβολα, μύθους ή τελετουργίες και παρόμοια
συναφή…
Η
αλήθεια είναι πως ο μύθος του Άγιου Βασίλη ούτε το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή
και στην εξέλιξη του παιδιού είναι αλλά ούτε και κάποια αρνητική συνέπεια έχει.
Εάν κάποιο παιδί, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν πιστεύει στην ύπαρξη του
Άγιου Βασίλη, δεν πρόκειται να ανασταλεί ή να επηρεασθεί -έστω και στο
ελάχιστο- αρνητικά η περαιτέρω ψυχοσυναισθηματική του εξέλιξη, ούτε θα
καταρρεύσει η κοσμοθεώρηση ή ο κόσμος γύρω του.
Απλά, φαντάζομαι ότι δεν θα μπορεί να χαρεί -στον ίδιο βαθμό- όλη τη
χαρά και τη γοητεία της γιορτής αυτής όπως τα παιδιά που πιστεύουν στην ύπαρξή
του. Θα είναι κάτι ανάλογο με αυτό που βιώνει, συνήθως, κάποιος που παρακολουθεί
ένα ωραίο έργο γνωρίζοντας το τέλος του, δηλαδή χωρίς εκείνο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον
και την ένταση συναισθημάτων που δίνουν χρώμα στο όλο θέαμα.
Θα
ήθελα να είμαι απόλυτα σαφής: αυτή η ανάρτηση περιλαμβάνει τις δικές μου
σκέψεις πάνω στο θέμα και δεν έχει γραφτεί με σκοπό να υποτιμήσει ή να
προσβάλει ή να αντιταχθεί σε οποιονδήποτε τυχόν σκέφτεται διαφορετικά. Σέβομαι τις όποιες διαφορετικές πεποιθήσεις και
αναγνωρίζω πως υπάρχουν– απλά δεν τις ενστερνίζομαι.
Επίσης
να σας πω πως καταλαβαίνω πως κάποιοι γονείς δεν μπορούν να αγοράζουν το δώρο
του Άη Βασίλη στα παιδιά τους – ζούμε άλλωστε σε πολύ δύσκολους καιρούς
οικονομικά. Άλλο όμως το δεν μπορώ και άλλο το δεν θέλω.
Αυτές είναι
λοιπόν οι δικές μου σκέψεις πάνω στο θέμα:
Η
πίστη στον Άγιο Βασίλη είναι ένα μέρος της παιδικής ηλικίας που προσπαθώ να
διατηρήσω για τα κορίτσια μου όσο το δυνατόν περισσότερο.
Η
μεγάλη μου η κόρη είναι τώρα 10 χρονών και η μικρή μου 7 και ξέρω πως σύντομα
θα ανακαλύψουν την αλήθεια, αλλά προς το παρόν – και παρά το ότι ακούνε τις φήμες από αρκετούς φίλους τους που
σταμάτησαν να πιστεύουν λίγα χρόνια πίσω –
ακόμα πιστεύουν. Και αυτό, ότι η παιδική αθωότητά τους κρατάει τόσο
πολύ, ζεσταίνει την καρδιά μου. Για όσο καιρό μπορώ λοιπόν, θα συνεχίσω να
διατηρώ την ιστορία του Άγιου Βασίλη το σπίτι μου και δεν θα απολογηθώ γι'
αυτό. Γιατί και εγώ μεγάλωσα με την πίστη στο Άγιο Βασίλη και αυτή η πίστη
συνδέεται με μερικές από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας
μου. Υπάρχει κάτι μαγικό στη παράδοση που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να φέρνουν
τη χαρά τους σε άλλους!
Δεν
είναι πως δεν μου έχουν κάνει κάποιες ερωτήσεις που και που (κυρίως μετά από συζητήσεις με άλλα παιδάκια αλλά
και μερικούς ενήλικες καλοθελητές), αλλά μέχρι τώρα οι απαντήσεις μου
φαίνεται να τους αρκούν… Η
θεωρία μου είναι πως
έχουν ακόμα την επιθυμία να κρατήσουν τη μαγεία! Όπως και εμείς οι ενήλικες, έτσι και τα παιδιά έχουν την ικανότητα να πατάνε πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας και να στέκονται σε ένα «ενδιάμεσο βασίλειο». Ο Άγιος Βασίλης μας δίνει τη δυνατότητα να συναντιόμαστε με τα παιδιά μας σε αυτή τη γραμμή...
Θα συνεχίσω λοιπόν να αφήνω
τα παιδιά μου να είναι παιδιά. Υπάρχει άφθονος χρόνος για να γίνουν ενήλικες. Θα
συμβεί όταν συμβεί.
Καμμιά
φορά – επηρεασμένη από τα διάφορα άρθρα – σκέφτομαι πως ίσως τα παιδιά μου
πράγματι «μου ζητήσουν και τα ρέστα» όταν μάθουν την αλήθεια, και για μία
στιγμή αναρωτιέμαι.. ρε λές???
Και μετά περνάει αυτή η στιγμή γιατί ξέρω την αλήθεια μου: θα τους πώ πως κι εγώ πίστευα όταν ήμουν μικρή, πως βρίσκω καταπληκτική την ιστορία του Άη Βασίλη και πως δεν μου πέρασε ούτε στιγμή απο το μυαλό να μή τους το πώ γιατί ανυπομονούσα να ξαναζήσω αυτή τη μαγεία μαζί τους!!! Και είμαι τυχερή γιατί ο μπαμπάς τους ποτέ δεν με εμπόδισε ή απαξίωσε όλο αυτό...
Βλέπετε, θυμάμαι να πιστεύω και θυμάμαι να ξέρω (γιατί δεν νομίζω πως σταμάτησα ποτέ πραγματικά να πιστεύω).
Ανυπομονησία, έκπληξη, χαρά... αυτά θυμάμαι!
Δεν αισθάνομαι δυσαρέσκεια, και στη πραγματικότητα δεν θυμάμαι καν την ημέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης...
Θυμάμαι όμως να «συνωμοτώ» με τους γονείς μου ώστε να συν-δημιουργήσουμε τη μαγεία για το Λενάκι μας –την κατά 8 χρόνια μικρότερη αδελφούλα μου…
Θυμάμαι αυτή τη φούσκα χαράς στην κοιλιά μου, τόσο όταν άνοιγα τα δικά μου δώρα από τον Άγιο Βασίλη όσο και όταν τα άνοιγε το Λενάκι και τώρα πιά τα κορίτσια μου..
Ο Άγιος Βασίλης μπορεί να μην είναι πραγματικός, αλλά οι αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας με αυτόν είναι πολύ πραγματικές.
Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει περίπτωση να μη «νιώσουν» την εκδήλωση της αγάπης μου για αυτές
όταν ονόμαζα τον ΜΑΡΑΝΤ από τα αρχικά τους (ΜΑΡιάννα & ΑΝΤριάνα), όταν τον
εμφάνιζα και τον εξαφάνιζα με περισσή επιμέλεια και φροντίδα, όταν «και καλά»
δυσανασχετούσα που ο Άγιος Βασίλης δεν τσέκαρε μια φορά με τη μανούλα(!) και
έφερνε μεγάλα κουκλόσπιτα που δεν ξέραμε που να
τα χωρέσουμε ή με την δήθεν αδιαφορία μου (η ψυχούλα και η τσέπη μου το ξέρει) όταν μου ανακοινώνανε πως
θέλουν ένα ακριβό παιχνίδι ή όταν διάλεγα με προσοχή το χαρτί περιτυλίγματος
των δώρων από συνοικιακά καταστήματα ώστε να μη χρησιμοποιήσω αυτά των Jumbo και με ψυλλιαστούν …
Ελπίζω και πιστεύω ότι μια μέρα τα παιδιά μου θα
κοιτάξουν πίσω σε όλες τις αναμνήσεις του Άγιου Βασίλη που προσπαθήσαμε με τον μπαμπά
τους να τους δώσουμε και θα συνειδητοποιήσουν ότι όλο αυτό ήταν στη
πραγματικότητα ένα ακόμα δώρο αγάπης. Στη
τελική, δεν θα ήταν απλά πιο εύκολο να τους πούμε την αλήθεια και να γλυτώσουμε
από όλα αυτά?
Αφήστε που για μένα ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ακριβώς ψέμα - θα το περιέγραφα καλύτερα ως ένα «πραγματικό προϊόν της συλλογικής φαντασίας μας». Άλλωστε η προσποίηση δεν είναι πάντα ψέμα. Υπάρχουν ψέματα που σχετίζονται με το παιχνίδι: στα πλαίσια του παιχνιδιού, τα παιδιά ομορφαίνουν τις καθημερινές τους εμπειρίες με λίγη βοήθεια απο τη φαντασία, πλάθοντας ιστορίες. Κάπως έτσι είναι και ο Άγιος Βασίλης!!!
Ίσως κάποια μέρα θα κάνουν το ίδιο για τα δικά τους παιδιά (μακάρι) και τότε θα είμαστε όλοι φύλακες ενός σημαντικού μυστικού και προστάτες ενός υπέροχου μύθου!!! Οι παραδόσεις, εξ ορισμού, έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν με στόχο τη δημιουργία δεσμών με το μέλλον. Και ο Άγιος Βασίλης είναι μια απο τις μεγαλύτερες παραδόσεις μας!!!
Ο
Άγιος Βασίλης είναι ένα μαγικό πνεύμα που ζει μέσα σε όλους όσους πιστεύουν σε
αυτόν. Είναι πραγματικός μόνο για όσο διάστημα πιστεύει κανείς ότι είναι
πραγματικός και ούτε για μια στιγμή περισσότερο!!!
Έρχονται τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά…
Όπως κάθε χρόνο, θα «βγάλω» τον ΜΑΡΑΝΤ (το μαγικό μας ξωτικό από το χωριό του Άη Βασίλη) από την κρυψώνα του ώστε να εμφανιστεί με δόξα και τιμή την 1η Δεκεμβρίου στο σπιτικό μας κρατώντας ένα «γράμμα» από τον Άη Βασίλη και την γυναίκα του.
Όπως κάθε χρόνο, για κάθε βράδυ μέχρι τη παραμονή Πρωτοχρονιάς, και παρά την όποια κούραση μου, θα περιμένω να κοιμηθούν βαθιά τα κορίτσια για να τον μετακινήσω, μόνο και μόνο για να δω τα προσωπάκια τους να λάμπουν από χαρά όταν τον βρουν την επόμενη μέρα.
Όπως κάθε χρόνο, θα περιμένω με ανυπομονησία τα γράμματα των κοριτσιών στον Άη Βασίλη που τα ακουμπούν δίπλα στον ΜΑΡΑΝΤ για να τα μεταφέρει στον Άγιο «μαγικά».
Όπως κάθε χρόνο, θα πάω κρυφά να τα πάρω το βράδυ και αφού τα διαβάσω θα τα κρύψω καλά.
Όπως κάθε χρόνο, θα τρέξω να προλάβω να βρω/παραγγείλω/αγοράσω τα δώρα της επιλογής τους. Και – όπως κάθε χρόνο – θα νιώσω ανακούφιση και χαρά όταν πια τα βρω (μια χρονιά τα «χρειάστηκα» η αλήθεια είναι αλλά όλα καλά).
Όπως κάθε χρόνο, θα τα αμπαλάρω στο γραφείο και θα τα κρύψω εκεί μέχρι την παραμονή Πρωτοχρονιάς ώστε να μη διακινδυνέψω να τα βρουν τα κορίτσια μου.
Όπως κάθε χρόνο, θα φτιάξουμε τη «μαγική τροφή των ταράνδων» (quaker και χρυσόσκονη) και θα την ρίξουμε στην αυλή μας ώστε να τη δουν από ψηλά.
Όπως κάθε χρόνο, μετά το καθιερωμένο οικογενειακό μας τραπέζι θα βγω μέσα στο κρύο τα άγρια ξημερώματα για να πάρω από το πορτμπαγκάζ τα δωράκια τους με κομμένη την ανάσα μήπως και με καταλάβουν.
Όπως κάθε χρόνο, θα τα τοποθετήσω προσεχτικά μπροστά στο τζάκι, θα κρύψω τον ΜΑΡΑΝΤ (μέχρι την επόμενη χρονιά) και θα τρέξω στο κρεββάτι μου βιαστικά για να μη με καταλάβουν.
Όπως κάθε χρόνο, θα πέσω για ύπνο με ένα τεράστιο χαμόγελο, τόσο γιατί θα είμαι χαρούμενη που τα κατάφερα και αυτή τη χρονιά όσο και γιατί θα φαντάζομαι τον ενθουσιασμό τους το πρωί που θα βρουν τα δώρα τους.
Όπως κάθε χρόνο, θα χαρώ με τη χαρά τους το πρωί της Πρωτοχρονιάς και θα ευχηθώ κρυφά να κρατήσει άλλη μια χρονιά η μαγεία.
Άγιε Βασίλη στο νου σου να΄χεις
ότι για μένα πάντα θα υπάρχεις!
Στις Άγιες Νύχτες θα σε γυρεύω,
είμαι παιδί και σαν παιδί στα θαύματα πιστεύω...
Χρόνια πολλά σε όλους!!!
Δέσποινα
