Πάλι έγινε σήμερα: η μεγάλη μου η κόρη στα καλά καθούμενα - χωρίς να είναι άρρωστη, χωρίς να έχει γίνει κάτι στο προηγούμενο μάθημα, χωρίς να νυστάζει/ να έχει πονοκέφαλο ή κάτι συναφές τέλος πάντων - ΔΕΝ ήθελε να πάει μπαλέτο. Έτσι απλά: δεν ήθελε. Ακόμα και εκείνη το παραδέχθηκε πως δεν είχε κάτι άλλο.
Μάλιστα.
Στην αρχή - και ενώ έχω φύγει τσίμα τσίμα από τη δουλειά μου για να προλάβω μια και όλα αυτά τα εξωσχολικά θαρρείς και έχουν φτιαχτεί για γυναίκες που δεν δουλεύουν - είπα να την πάρω με το καλό... να την ντύσω εγώ (παρόλο που δεν είχαμε χρόνο), να την χτενίσω εγώ, να της γλυκομιλήσω και να της πω πόσο όμορφη μπαλαρίνα είναι (σας ανέφερα πως ΔΕΝ είχαμε χρόνο?) κτλ.
Αυτό έπιανε μέχρι που αποφάσισε να μου γκρινιάξει πως δεν της έκανα καλά τον κότσο (ούτε την 3η φορά που προσπάθησα καρτερικά) και να ξαναθυμηθεί πως δεν έχει όρεξη να πάει σήμερα στο μπαλέτο (αυτό το έλεγε ενώ πλέον φορούσε τα ρούχα του μπαλέτου).
Δεν θέλω και πολύ η μάνα (το έχω και ψιλό-έμφυτο) άστραψε το μάτι μου και την έβαλα όπως - όπως στο αυτοκίνητο να πάμε στη σχολή (κοινώς την τσουβάλιασα). Και την "έψελνα" σε όλη τη διαδρομή.
Όταν φτάσαμε πάλι τα ίδια: κλάματα (τώρα είχαμε και ακροατήριο τις άλλες μαμάδες που σε κοιτούν με αυτό το στωικό ύφος που εμένα προσωπικά μου την δίνει στα νεύρα -ναι αυτά που είναι ήδη σπασμένα) και διάφορα άλλα τύπου: σταυρώνω τα χέρια, πάω στο δίπλα δωμάτιο, κάνω πως δεν ακούω κτλ.
Μάταια η δασκάλα της έλεγε με την γλυκιά της φωνή να μπει μέσα, μάταια τη φωνάζανε τα άλλα κοριτσάκια, μάταια οι άλλες μαμάδες μπλεκόντουσαν στα πόδια μου λέγοντάς της χίλιες δυο μπούρδες μπάς και δεήσει να μπεί στο μάθημα.
Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία - το σκορ έληξε 1-1: εγώ αρνήθηκα να φύγουμε και την ανάγκασα να κάτσουμε έξω από την αίθουσα όλη την ώρα μέχρι που το τμήμα της σχόλασε και εκείνη δεν μπήκε ποτέ στο μάθημα.
Το μόνο παρήγορο είναι πως υποσχέθηκε στην δασκάλα της να κάνει κανονικά μάθημα την άλλη φορά. Γιατί το μπαλέτο της αρέσει λέει - απλά αυτή την φορά δεν είχε όρεξη να κάνει μάθημα.
Για το καλώς έχειν και μόνο - και για την ιστορία - θέλω να σας πω πως γενικά η μεγάλη μου αγάπη μας βγάζει λίγο το λάδι πριν πάμε κάπου μια και τις πιο πολλές φορές θα βρει κάτι να κάνει την τελευταία στιγμή ή π.χ. θα θέλει να περιμένουμε να τελειώσει το παιδικό που βλέπει ή το παιχνίδι που παίζει κτλ. Μια ψιλο- γκρίνια την έχουμε (κανείς δεν είναι τέλειος). Αυτό σας το λέω γιατί δεν είναι αυτό το σκηνικό που εξελίχθηκε μια πρώτη φορά ή τέλος πάντων η εξαίρεση στον κανόνα ώστε να το αντιμετωπίσω και έτσι.
Και σας ρωτώ:
Μήπως είμαι εγώ η "τρελή" της υπόθεσης? Μήπως υπερβάλλω που βρίσκω την απάντηση "απλά δεν θέλω να πάω" ανεπαρκή? Στο δικό μου μυαλό τα παιδιά δεν έχουν μόνο προνόμια αλλά και υποχρεώσεις και επομένως όπως εγώ και ο μπαμπάς της φροντίζουμε να είμαστε στην ώρα μας για να την πάμε μπαλέτο, να έχουμε τα χρήματα να της παρέχουμε το χόμπι της και να την περιμένουμε να τελειώσει είτε έχουμε είτε δεν έχουμε όρεξη, έτσι και εκείνη έχει την "υποχρέωση" να πηγαίνει - στο κάτω κάτω εκείνη ζήτησε να τη γράψουμε και μάλιστα διακαώς.
Αν δεν της το μάθω αυτό τώρα που είναι μικρή τότε δεν θα έχει πρόβλημα όταν μεγαλώσει? Τότε που δεν θα είναι υπόλογη στην μαμά και τον μπαμπά της που την αγαπάνε αλλά σε άλλους ξένους ανθρώπους που σίγουρα δεν θα είναι πρόθυμοι να ανεχθούν το εκάστοτε καπρίτσιο? Για παράδειγμα τι θα γίνει αν αύριο μεθαύριο δεν θα θέλει να πάει στην δουλειά της μια μέρα "έτσι απλά"?
Από την άλλη - και παρακαλώ πείτε μου αν το νιώθετε και εσείς - είναι σαν να περιβάλλομαι από μαμάδες-πρότυπα που έχουν πάντα "ζεν" διάθεση, δεν φωνάζουν ποτέ και πάντα κάνουν τα χατίρια των παιδιών τους μήπως και τους δημιουργήσουν κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα όταν μεγαλώσουν. Αυτές οι μαμάδες θα αντιμετώπιζαν μια τέτοια κατάσταση με στωικότητα, θα λέγανε "αφού το παιδί δεν θέλει δεν πρέπει να το πιέζουμε" και τέτοια.
Μήπως λοιπόν πρέπει απλά να χαλαρώσω και να πάω με τα νερά του παιδιού μου? Μήπως όταν δεν έχει διάθεση απλά δεν έχει, ακριβώς όπως ίσως να μην είχε ένας ενήλικας? Μήπως δεν πρέπει να αντιμετωπίζω την κάθε κατάσταση σαν ευκαιρία συνεχούς διαπαιδαγώγησης και απλά πρέπει να ηρεμήσω? Μήπως στην προσπάθεια μου να δημιουργήσω έναν υπεύθυνο ενήλικα στο μέλλον στερώ την παιδικότητα από το παιδί μου στο παρόν?
Δεν θα σας πω ψέματα: όσο έγραφα τόσο πιο σαφές μου γινόταν στο μυαλό μου πως ο ρόλος μου σαν μαμά δεν θα πρέπει να είναι παθητικός αλλά ενεργητικός. Έχω μια μεγάλη ευθύνη - να μεγαλώσω έναν υπεύθυνο ενήλικα, ένα παιδί που θα μπορεί να σταθεί σε ένα περιβάλλον ξένο με αξιοπρέπεια και αυτάρκεια.
Όσο υπέροχη και να είναι η παιδική μας ηλικία, στην πραγματικότητα είναι η "βάση" μας για την ενήλικη ζωή μας. Και όσο πιο σταθερή είναι αυτή η βάση τόσο το καλύτερο.
Άλλωστε το να θέτουμε όρια δεν ισοδυναμεί με έλλειψη αγάπης... το αντίθετο μάλιστα: αποτελεί απόδειξη αγάπης καθώς δείχνει το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας για το μέλλον του παιδιού μας.
Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω την άποψή σας πάνω σε αυτό.
Φιλιά
Μαμά Δέσποινα
Υ.Γ. Κατά κάποιο διεστραμμένο τρόπο πολύ την χάρηκα την κόρη μου που δεν μπήκε τελικά στην αίθουσα χορού. Βλέπετε, εκτός από το να θέλω να την μάθω να είναι υπεύθυνη και συνεπής στις υποχρεώσεις της θέλω να την μάθω και να υπερασπίζεται την άποψή της απέναντι σε έναν "αντίπαλο" να το πω έτσι. Πόσο μάλλον αν αυτός ο αντίπαλος είναι η συγκεκριμένη μανούλα που είναι σκληρό καρύδι. Η μεγάλη μου αγάπη κατάλαβε το λάθος της αλλά κατάφερε να κρατήσει το σκορ ισόπαλο -και σε αυτό την παραδέχομαι. Πιστεύω πως θα το ξανασκεφτεί σοβαρά να το ξανακάνει βέβαια στο μέλλον αλλά κράτησε το κεφάλι ψηλά.
Καλημέρα από έναν μπαμπά που έχει ζήσει (και ζει) παρόμοια σκηνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μπαλέτο είναι κάτι που η ίδια το ζήτησε; Αν ναι, τότε στα δικά μου μάτια είναι υποχρεωμένη να τιμήσει τον κόπο που κάνετε για να ικανοποιήσετε την επιθυμία της. Οπότε αν δεν θέλει, αυτό πρέπει να έχει μία συνέπεια.
Πάντως το 1-1 που περιγράφεις το είχα κάνει με το γιο μου πέρσι που ήταν 3 στα 4. Φέτος όταν δεν θέλει να κάνει (μουσικοκινητική αγωγή) του λέω να μπει στην αίθουσα και να παρακολουθήσει, ακόμη κι αν δεν κάνει καθόλου. Αν το κάνει δεν θα έχει καμία συνέπεια.
Δεν ξέρω αν βοήθησα. Καλή συνέχεια.
Αρχικά καλωσήρθες και χαίρομαι πολύ που μπήκες στον κόπο να μου γράψεις την άποψή σου. Για να σου απαντήσω ναι εκείνη το ζήτησε το μπαλλετο και μάλιστα επίμονα. Και γενικά της αρέσει - δεν της το έχω επιβάλει ή κάτι τέτοιο. Όποτε απο οτι καταλαβαίνω συμμερίζεσαι την άποψη μου περι των "υποχρεώσεων" των μικρών μας.
ΔιαγραφήΠόσο χρονών είναι η κόρη σου? Εμένα είναι 5μιση και αρνείται να πάει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα... μου λέει "μαμά, δεν μου άρεσε, είναι σαν σχολείο". Και επειδή έχω διαβάσει ότι σε αυτές τις ηλικίες οι οργανωμένες δραστηριότητες δεν είναι καλές, γιατί το παιδί πάνω από όλα έχει ανάγκη το ελεύθερο παιχνίδι.... αναρωτιέμαι μήπως το έχουμε παρακάνει με τις δραστηριότητες, τα προγράμματα, το ρολόι στο χέρι, την πίεση και τη φούρια "άντε να γυρίσω νωρίς για να προλάβουμε να πάμε στο μπαλέτο/το πιάνο/το κολυμβητήριο"... φταίνε τα παιδιά που είναι απείθαρχα, χωρίς όρια, χωρίς συνέπεια, ή μήπως εμείς είμαστε τελικά... λάθος???
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωςήρθες και εσύ. Αρχικά να σου πώ πως συμφωνώ με αυτά που γράφεις παραπάνω - μόνο που στην δική μας την περίπτωση δεν ισχύουν γιατι το μπαλέτο είναι η μόνη δραστηριότητα που κάνει η κόρη μου, που παρεπιπτόντως πάει νήπιο και κοντεύει τα 6. Άσε που το μπαλέτο είναι αποκλειστικά δική της επιλογή. Γι αυτό και θεωρώ πως ενα απλό "δεν θέλω" δεν αρκεί. Δεν θα της έλεγα τίποτα αν ήταν π.χ. άρρωστη ή έστω λίγο ζαβλακωμένη που λένε - αλλα στα καλά καθούμενα και ενώ όλοι μας τρέχουμε σαν τρελοί για να την πάμε στη δική της ασχολία να μη θέλει απλά - έ κάπως μου φαίνεται...
ΔιαγραφήΚαλημέρα κι από μένα. Η κόρη μου είναι τώρα 4μιση και πηγαίνει στο μπαλέτο όλο χαρά. Αυτό βέβαια ισχύει φέτος γιατί πέρσι ενώ ξεκινήσαμε όλο χαρά μετά από ένα μήνα αποφάσισε πως δεν ήθελε άλλο, αλλά δεν της έκανα την χάρη αφού δεν έβλεπα κλάματα και υπερβολικές αντιδράσεις. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε βάζοντας όρια (Πρέπει να πάμε μέχρι τα Χριστούγεννα γιατί έχουμε πληρώσει και δεν γίνεται να μην πάμε, πρέπει να πάμε γιατί είναι η παράσταση και δεν γίνεται να αφήσεις το άλλο κοριτσάκι μόνο του και άλλα τέτοια). Βέβαια κι εμείς κάναμε το ίδιο με τον μπαμπά παραπάνω "μπες στην αίθουσα κι όταν θες να χορέψεις μπορείς να σηκωθείς" κλπ. Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να δεχτείς την πρώτη άρνηση και να σταματήσετε πιστεύω ότι τα παιδιά χρειάζονται τα όρια, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις και αυτό που φοβάμαι εγώ πάρα πολύ είναι μήπως αν δεχτείς αμέσως αυτή την άρνηση μετά σε κάθε δυσκολία που θα αντιμετωπίζει σου λέει ένα δεν θέλω πια και δεν μπορείς να της αλλάξεις γνώμη και δυστυχώς έρχονται πολλές και πιο σοβαρές υποχρεώσεις (σχολείο, ξένες γλώσσες, φροντιστήρια....). Όλα αυτά βέβαια ισχύουν όσο βλέπεις ότι είναι πεισματάκια γιατί αν το παιδί υποφέρει δεν έχει νόημα καμία δραστηριότητα. Καλό κουράγιο, όλες αισθανόμαστε πιστεύω όπως εσύ απλά άλλες το παραδεχόμαστε κι άλλες όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια σου - νομίζω έχουμε απόλυτη σύμπνοια απόψεων... Αλλά σε "στραγγίζει" μιλάμε ψυχολογικά αυτό το "κάνω το σωστό για το παιδί μου" - ε?
ΔιαγραφήΔεν το συζητώ είναι εξουθενωτικό αλλά τι να κάνεις? Υπομονή μόνο και εύχομαι όταν μεγαλώσει να καταλάβει ότι δεν είμαι κακιά μαμά όπως μου είπε χτες στο super market (σκηνικό απίστευτο η μικρή μπροστά στα χαζοπαίχνιδα να φωνάζει ότι το θέλει το παιχνίδι κι εγώ να έχω καθίσει σε μια καρέκλα να περιμένω να φύγουμε χωρίς παιχνίδι και περνάει μια κυρία και τι μου λέει Θεέ μου... "Θες η κυρία να πει πως είσαι κακιά μαμά?")
ΔιαγραφήΚουράγιο!!!!
Χα Χα - να' σαι καλα βρε Άντζελα μου με έκανες και γέλασα!!! Πανέξυπνο το παιδάκι σου!!! Παρεπιπτόντως θέλω να σου πώ πως την παρεξήγησή μας την λύσαμε το ίδιο κιόλας βράδυ - δεν κρατάμε "κακία" η μία στην άλλη. Άλλωστε η κόρη μου το κατάλαβε το λάθος της σχεδόν αμέσως. Και θέλω να σου πώ πως σήμερα πήγαμε ωραία ωραία στο μπαλέτο μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά!!!
ΔιαγραφήΤο περάσαμε και εμέις περσι με το judo.Φέτος δεν αντιδρά το ίδιο. Μάλλον έτσι αντιδρούν σε αυτήν την ήλικια. Έμενα ήθελε να κοιμήθει.Φέτος που είμαστε πρωτάκια και διαβάζουμε μετά το σχολείο και δεν κοιμόμαστε δεν φέρνουμε αντίρρηση. Το αντίθετο μάλιστα. Χτες μπορούσε να το αποφύγει γιατί είχα δουλειά αλλά με έβαλε να βρώ άλλη λύση ώστε να πάει οπωσδήποτε! Υπομονή λοιπόν.Θα της περάσει.Συζήτησέ το μαζί της να βρεις τον λόγο. Ακόμα και ότι νιωθει κούραση ή βαρεμάρα κάτι σημαίνει. Φιλάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ έβγαλες το ρομπότ! Γιουπι!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Μαράκι μου - και εγώ πιστεύω πως κάποια στιγμή θα περάσει. Και θα περάσει γιατί πιστεύω πως ήδη έχει καταλάβει κάποια πράγματα (άλλωστε είναι ενα φιλότιμο παιδί). Φιλιά πολλά
ΔιαγραφήΚαλησπέρα μαμά Δέσποινα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά πιστεύω πως οι προσπάθειές σου να πάει στο μπαλέτο εκείνη την ημέρα έπρεπε να σταματήσουν εκεί που ενώ ήταν ήδη ντυμένη, ξαναθυμήθηκε ότι δεν θέλει να πάει. Ούτε γλυκόλογα από τη δασκάλα, ούτε από τα άλλα παιδάκια, ούτε άλλες μαμάδες να κοιτάζουν περίεργα, τίποτα!
Στο μπαλέτο υποτίθεται ότι πηγαίνει για να περάσει καλά και εκείνη την ημέρα μάλλον δεν θα περνούσε καλά ό,τι κι αν έκανες. Επίσης, μην το βλέπεις σαν υποχρέωση όπως το σχολείο. Ακόμη και σε εμάς έχει συμβεί κάποιες φορές να μην έχουμε όρεξη να πάμε στο γυμναστήριο, στο χορό ή σε ό,τι άλλο έχει επιλέξει ο καθένας μας για να χαλαρώνει. Με το να την πιέσεις σε μια τέτοια κατάσταση μόνο αντίδραση και νεύρα πετυχαίνεις και από τις 2 πλευρές. Στη θέση σου, θα μπορούσα να δεχτώ να μην έχει όρεξη να πάει μία φορά. Στην περίπτωση όμως που το έκανε συχνά, εδώ μπαίνει το θέμα της υποχρέωσης, αλλά με άλλη έννοια. Δεν είναι υποχρεωμένη να πηγαίνει στο μπαλέτο αν δεν το θέλει, αλλά είναι υποχρεωμένη να σέβεται τον κόπο, το χρόνο και τα χρήματα της μαμάς και του μπαμπά και να αποδεχτεί ότι θα τη διαγράψετε από το μπαλέτο.
Στο ότι γενικώς, όπως λες, σας βγάζει το λάδι πριν πάτε κάπου, θα σου πω τι θα έκανα εγώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ξεκινούσα ξεκαθαρίζοντας στο παιδάκι μου ότι σήμερα θα βγούμε και πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι και να φύγουμε στις 18:00, για παράδειγμα, χωρίς καμία καθυστέρηση. Αν μου έκανε τελευταία στιγμή «τζιριτζαντζουλιές» και γκρίνιες ότι θέλει πρώτα να τελειώσει το παιδικό που βλέπει, θα της έλεγα με πολύ όμορφο και ήρεμο τρόπο ότι πρέπει να φύγουμε τώρα, διαφορετικά θα μείνει μέσα. Και εδώ έχεις 2 επιλογές. Αν έχεις κοντά μαμά ή πεθερά που εμπιστεύεσαι, δηλώνεις στη μικρή ότι αφού δεν είναι έτοιμη, θα μείνει με τη γιαγιά, ενώ η μαμά, ο μπαμπάς και το αδερφάκι της (αν έχει) θα βγουν βόλτα. Αν δεν έχεις κάποιον να την κρατήσει, απλώς της δηλώνεις ότι αφού δεν είναι έτοιμη, θα μείνετε όλοι στο σπίτι και δεν θα πάτε βόλτα. Ούτε νεύρα ούτε φωνές. Αν την προειδοποιήσεις για κάτι, θα πρέπει να επιμείνεις σε αυτό και να μην κάνεις πίσω όσο κι αν χτυπιέται γιατί αν το κάνεις, πάει σε καβάλησε και το έχασες το παιχνίδι. Νομίζω πως αυτή η συνέπεια κρίνει την επιτυχία σε τέτοια θέματα με τα μικρά μας μπουμπουκάκια.
Γενικώς, επειδή κι εγώ το θέμα της διαπαιδαγώγησης το ψάχνω χρόνια τώρα, πολύ πριν κάνω παιδάκι, πιστεύω πως τα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι κρίσιμα και από εκεί θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό τι άνθρωποι θα γίνουν. Ωστόσο, θεωρώ πως δεν πρέπει να προσπαθούμε να μεταμορφώσουμε ένα παιδάκι σε έναν καθώς πρέπει ενήλικα. Δεν γίνεται, δεν είναι σωστό. Τώρα είναι η σειρά τους να κάνουν βλακείες, σκανταλιές, να ξεσαλώσουν. ΑΛΛΑ «Μέτρον Άριστον»! Εκεί είναι που πρέπει να αυτοσχεδιάσετε ως γονείς για να κρατήσετε τις ισορροπίες.
Καλωσήρθες και ευχαριστώ πάρα πολύ που μοιράστηκες τις απόψεις σου μαζι μου. Όπως θα διάβασες είχα και εγώ τους ενδοιασμούς μου ως προς το ποιά προσέγγιση είναι η σωστή και πώς πρέπει να αντιδράσω. Σε καμμια περίπτωση δεν προσπαθώ να μετατρέψω το παιδί μου σε εναν καθώς πρέπει ενήλικα - απλά προσπαθώ να της δώσω μια αίσθηση υπευθυνότητας ώς προς τα πράγματα που την αφορούν. Και νομίζω πως το καταλαβαίνει και εκείνη πότε είναι λάθος και πότε είμαι εγώ λάθος (γιατι φυσικά είμαι και εγώ κάποιες φορές).
ΔιαγραφήΌσον αφορά στις προειδοποιήσεις και την πραγματοποίηση των απειλών με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη και μάλιστα ακολουθώ αυτή την τεχνική με μεγάλη επιτυχία: και οι 2 κόρες μου ξέρουν πως αν η μαμά πεί ναι είναι ναι, αν πει οχι είναι οχι και αν απειλήσει θα πραγματοποιήσει!
Κάπου στη μέση είναι η λύση κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά δε δέχομαι την "παιδικότητα" όταν αυτό σημαίνει ότι στο όνομά της μπορούν να έρθουν όλα τούμπα. Από την άλλη, όλοι έχουν στραβές στιγμές, κακή διάθεση κλπ. Κάποιες φορές γίνεται να μην κάνουμε κάτι, άλλες φορές δε γίνεται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το κοριτσάκι δε θέλει να πάει σε ένα μάθημα και όχι να σταματήσει τελείως. Μάλλον θα το δεχόμουν και θα έκανα ότι έκανε και η μαμά της, εφόσον είχα τη δυνατότητα (και πρακτικά). Αν ήθελε να σταματήσει τελείως, τότε αλλάζει. Δεν παρατάμε στη μέση κάτι που αρχίσαμε, τουλάχιστον το δίμηνο που έχουμε πληρώσει, κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλικά,
Όλγα
Καλησπέρα Όλγα και καλως ήρθες! Συμφωνώ πως δεν παρατάμε κάτι στη μέση αβίαστα. Σε αντίστοιχη περίπτωση - που ήθελε να σταματήσει δηλαδή - της έδωσα την επιλογή και το περιθώριο να σκεφτεί και να αποφασίσει και στο τέλος με εξέπληξε ευχάριστα με την ωριμότητα και τον τρόπο που πήρε την απόφασή της (την οποία και δεν έχει μετανιώσει μπορώ να σου πώ). Το σταματήσαμε το τένις αλλα μετά απο ώριμη σκέψη και συζήτηση - και αυτό μας έκανε και στις δύο καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν να σου που ότι δεν ανήκω στις "ζεν" μαμάδες. Κάθε άλλο. Και μένα το μάτι μου αστράφτει έντονα συχνά πυκνά μέσα στην ημέρα. Έχοντας όμως 3 κόρες με τη μικρότερη στα 4, μπορώ να σου πω ότι αυτό που τώρα το αντιμετώπισες ως κάτι πολύ σημαντικό για να διδάξεις στο παιδί τις ευθύνες του, όταν η κόρη σου γίνει 9 θα σου φαντάζει ασήμαντο. ΠΙΣΤΕΥΩ απόλυτα στο ότι από μικρά τους μαθαίνουμε αξίες, προσπαθώ και εγώ να κάνω τις κόρες μου υπεύθυνες ΑΛΛΑ αν μια φορά δεν ήθελε να πάει... δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ούτως ή άλλως δεν είναι σχολείο, είναι δραστηριότητα. Το χειρίστηκες πολύ σωστά με το κάνεις υπομονή, να τη ντύσεις εσύ, να τη ρωτήσεις τι φταίει.. αλλά τι κέρδισες μετά; Και εκείνη αναγκάστηκε να φτάσει στα άκρα και να επιμένει (όχι πλέον γιατί δεν ήθελε, αλλά απλά για να σου πάει κόντρα) και εσύ έχασες τη ψυχική σου ηρεμία και χάσατε το χρόνο σας ενώ θα μπορούσατε να παίζατε όμορφα μαζί στο σπίτι. Εγώ θα την άφηνα για μια φορά, αλλά το βράδυ πριν κοιμηθεί θα την ξαναρωτούσα τι έφταιξε, θα της έλεγα ότι δεν μπορούμε να πηγαίνουμε μόνο όποτε θέλουμε, ότι στενοχωρέθηκα και ότι την επόμενη φορά πρέπει να πάει. Αν και την επόμενη φορά το έκανε ξανά, θα της έλεγα ότι αν δεν ξαναπάει θα πρέπει να διακόψει. Πάντως από μία φορά δεν κρίνεται η υπευθυνότητα. Και εμείς καμιά φορά δε λέμε "Αχ, δεν έχω όρεξη για τα πιάτα!" και τα αφήνουμε για το πρωί; Δε σημαίνει ότι αμελούμε τις ευθύνες μας. Δώς της λίγο αέρα. Να νιώσει ελεύθερη ότι μπορεί να αποφασίσει μόνη της. Το έχουν ανάγκη σε αυτή την ηλικία. Κι αν αναρωτιέσαι " και αν μάθει ότι μπορεί να ξεφεύγει και δε θέλει να πηγαίνει και στο σχολείο;" Συνήθως δεν το επαναλαμβάνουν. Απλά θέλουν να το δοκιμάσουν για μία φορά. Και φυσικά στο σχολείο δεν είμαστε ελαστικοί. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ όμως σου λέω, θα έχετε τόσα ζητήματα προστριβής αργότερα που δεν αξίζει για τόσο ασήμαντα να χαλάμε τη διάθεσή μας/
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσήρθες και σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τις σκέψεις σου μαζί μου! 3 κόρες ε? να σου ζήσουν! Οι απόψεις σου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη! Αλλα αυτή δεν ήταν η πρώτη φόρα: γι αυτό και πάτησα πόδι που λένε. Και έπιασε γιατι η αγαπούλα μου το κατάλαβε. Και ήδη απο την ίδια βραδυά τα συζητήσαμε όταν γυρίσαμε σπίτι και όλα καλά. Σήμερα δε, πήγαμε στο μπαλέτο μιά χαρά. Όσο για την ελαστικότητα συμφωνώ επίσης - για παράδειγμα όταν μου είπε πως δεν θέλει να πηγαίνει πλέον τένις την σταμάτησα (αφού βέβαια την άφησα να το σκεφτεί και να είναι σίγουρη πως πραγματικά θέλει να το διακόψει). Το όλο μου πρόβλημα με το μπαλέτο και το όλο παραπάνω σκηνικό ήταν οτι δεν μου παρουσίαζε κάποιο λόγο και είχε το στύλ: "γιατι έτσι" - ε το "γιατι έτσι" δεν είναι αρκετά καλός λόγος!!! Εξ ού και ο αλληλοσπαραγμός :-) Φιλιά πολλά και πάλι χάρηκα πολύ για τα σχόλια σου!
ΔιαγραφήΜεγάλο θέμα ξεκίνησες! Πριν κάνω παιδιά και όντας δασκάλα πιάνου εκνευριζόμουν που έβλεπα τους γονείς με το που λίγο τα παιδιά τους βαριόντουσαν και δεν διάβαζαν τα σταματούσαν από το μάθημα. θεωρώ πως σε μικρή ηλικία και στα 2 πρώτα χρονια κάθε εξωσχολικής δραστηριότητας δεν μπορείς με τόσες λίγες γνώσεις να κρίνεις αν σου αρέσει ή όχι αυτό που κάνεις. Χρειάζεται χρόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κόρη μου προνήπια και νήπια πήγε μπαλέτο (μην έχοντας στην περιοχή μας κάτι άλλο για αυτή την ηλικία (μουσική ξεκινήσαμε μαζί φέτος στην πρώτη). Πέρυσι λοιπόν δεν ήθελε να πάει μπαλέτο αρκετές φορές μετά τα Χριστούγεννα. Μου είπε ότι φοβάται την δασκάλα όταν μαλώνει τα άλλα παιδιά. (όχι αυτήν). Μίλησα με την δασκάλα και η κοπέλα ενδιαφέρθηκε. Συνεργαστήμε πολύ καλά. Παρόλ αυτά η κόρη μου δεν ήθελε να πάει. Της είπα ότι θα σταματήσει και θα το ξανασκεφτεί. Έναν μήνα μετά λέγοντας της ότι αν σταματήσει δεν θα συμμετέχει στην τελική παράσταση της σχολής αποφάσισε να ξαναξεκινήσει. Πίστευα φέτος ότι θα θέλει και πάλι να σταματήσει αλλά βλέπω πως της αρέσει περισσότερο. Δεν ξέρω αν θα το συνεχίσει αλλά σε 1-2 χρόνια θα μπορεί να κρίνει καλύτερα. Ψάξε τι είναι αυτό που την απασχολεί. Μπορεί απλά να θέλει να είναι μαζί σου εκείνη την ώρα γιατί της λείπεις. Μπορεί να συμβαίνει κάτι μέσα στο μάθημα. Υπάρχουν γονείς και παιδιά που τους αρέσει συνέχεια να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα. Τελικά όμως μαθαίνουν κάτι από αυτά σωστά; Από την άλλη δεν μπορούμε να πιέζουμε ένα παιδι μόνο και μόνο επειδή πληρώνουμε να ασχοληθεί με κάτι γιατί θα το μισήσει. Ηρέμησε, μίλησε μαζί της και προσπάθησε να καταλάβεις περισσότερα. Θα χαρώ να μας πεις την συνέχεια κάποια στιγμή.
kathy by anthomeli
Η κόρη μου εδώ και τέσσερα χρόνια πηγαίνει μαθήματα πιάνου. Παρόλα αυτά, τα τελευταία δύο χρόνια, παρατηρώ πως δεν διαβάζει την ώρα που πρέπει και διαβάζει τελευταία στιγμή, λίγο πριν το μάθημα. Φέτος, μου είπε πως θέλει να σταματήσει γιατί βαριέται να διαβάζει. Εγώ πιστεύω πως δεν το σκέφτηκε καλά γιατί δεν έχει καμία άλλη δραστηριότητα στον ελεύθερο της χρόνο. Όλη μέρα είναι στα ηλεκτρονικά. Της είπα να το ξανασκεφτεί. Το ξανασκέφτηκε, αλλά η άποψή της έχει μίνει η ίδια. Είναι ώριμη αρκετά και νομίζω πως το έχει πάρει στα σοβαρά. Τι να κάνω; Να την αφήσω; Δεν θέλω να την κάνω να νιώθει σαν να την αναγκάζω να πηγαίνει μαθήματα πιάνου. Πείτε μου την άποψη σας σας παρακαλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.