Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Ξέχασα να βάλω την μάσκα οξυγόνου μου πρώτη...

Γειά σας και πάλι φίλοι μου...
 
Πάνω απο 2 μήνες στερήθηκα την χαρά να μοιράζομαι την καθημερινότητα και τις σκέψεις μου μαζί σας. Δύσκολοι αυτοί οι μήνες επίσης. Δεν έγινε κάτι πολύ κακό αλλα ας πούμε πως όλο αυτό το διάστημα δυσκολευόμουν να βρώ χρόνο να αναπνεύσω πόσο μάλλον να γράψω κάποια ανάρτηση. Και η ψυχολογία μου δεν πήγε πίσω... Μάλλον ακόμα σε κακή διάθεση είμαι  - αλλά το παλεύω. 
 
Στο θέμα μας όμως:
 
Γενικά στη ζωή μου έχω μάθει να λειτουργώ σαν κυμματοθράυστης.

 
Άν θα μπορούσα θα ήθελα να είμαι σε θέση να δέχομαι όλη την ισχύ του εκάστοτε "χτυπήματος"/ κατάστασης που δημιουργείται έτσι ώστε η επίδραση του στους αγαπημένους μου να είναι είτε μηδαμινή είτε ήπια (τουλάχιστον ηπιότερη απο ότι αρχικά). Αυτό όμως - και ειδικά όσο περνούν τα χρόνια- είναι εξουθενωτικό. Σχεδόν ξεχνάω πως, με εξαίρεση τα παιδάκια μου, όλοι οι άλλοι είναι ενήλικες και θεωρητικά ικανοί να αντιμετωπίσουν ότι φέρνει η ζωή μόνοι τους.
 
Και στην δουλειά τα ίδια. Τείνω να είμαι συγκεντρωτικός τύπος και να παίρνω την ευθύνη πάνω μου. Βέβαια έχω βελτιωθεί πάρα πολύ σε αυτόν τον τομέα απο την στιγμη που μου ανέθεσαν την πρώτη μου βοηθό αλλα ακόμα και τώρα που έχω βοήθεια κάποιες φορές την ζητάω μόνο λίγο πριν το σημείο "μηδέν" που λένε. Το δουλεύω και αυτό όμως.
 
Στο σπίτι δε, πάλι τα ίδια. Προσπαθώ να τα κάνω όλα μόνη μου και βέβαια στο τέλος κάνω "πασαλείμματα". Άν τα ρούχα είναι όλα πλυμμένα και σιδερωμένα τότε το πιθανότερο είναι πως θα είναι και τοποθετημένα πάνω στην τραπεζαρία περιμένοντας με στωικά να τα βάλω στην θέση τους. Άν τα πιάτα είναι όλα πλυμμένα τότε θα είναι και στιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο - σε λεπτά παιχνίδια ισσοροπίας- περιμένοντας με να τα βάλω στην θέση τους. Νομίζω πήρατε μια ιδέα...
 
Βέβαια αυτό είναι κατάλοιπο της πεποιθησής μου πως όλα αυτά είναι βασικά δικές μου δουλειές και θα σας εξομολογηθώ πως ακόμα και όταν κάποιος με βοηθάει το βλέπω έτσι ακριβώς: σαν βοήθεια. Στην πραγματικότητα αυτό που θα ήθελα είναι λίγη ακόμα ενέργεια ώστε να είμαι η "τέλεια" νοικοκυρά. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να δίνω διφορούμενα μηνύματα στον άντρα μου μια και τον μισό καιρό του λέω πως δεν θέλω βοήθεια, τον περιποιούμαι και τον απαλάσσω απο τα πάντα και τον υπόλοιπο - όταν έχω φτάσει στο αμήν - του παραπονιέμαι πως δεν με βοηθάει και του ζητάω και τα ρέστα... Άντε να καταλάβει ο καημένος πότε πρέπει να με βοηθάει και πότε όχι. 
 
Το χειρότερο μου είναι όταν μου λέει (λογικά) "όταν με χρειαστείς πές μου". Το πρόβλημα είναι όμως πως έχω το θεματάκι μου με το να ζητώ βοήθεια. Το βλέπω λίγο σαν αδυναμία και σαν ένδειξη ανικανότητας ή ανεπάρκειας. Και όλο αυτό βέβαια είναι τελείως δικό μου "σχήμα" - που λέει και η φίλη μου η Ματίνα που είναι ψυχολόγος - μια και δεν νομίζω πως περιμένει κανείς απο εμένα να είμαι τέλεια. Εκτός απο εμένα την ίδια βέβαια...
 
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά? Για να σας εξηγήσω πως έφτασα στο σημείο να είμαι τους τελευταίους 3 μήνες άρρωστη - με μικρά διαλείμματα υγείας.
 
Μέχρι τώρα δεν είχα κάτι το πάρα πολύ σοβαρό. Μπουκωμένη μύτη, λίγος πυρετος, ατονια, εξάντληση, πόνος στα κόκκαλα, υπερδιέγερση... τέτοια. Με δύο εξαιρέσεις: η πρώτη 3 εβδομάδες περίπου πρίν οπου πέρασα αυτή την ίωση που έχεις πυρετό, εμετό και διάρροια (κράτησε 3 μέρες) και η δεύτερη είναι ακόμα σε εξέλιξη - έπαθα στρεπτόκοκο. Εδώ και έξι μέρες ταλαιπωρούμαι με πυρετό της τάξης του 39.6 και με τρομερό πόνο στο λαιμό και στο σώμα. Μόλις σήμερα νιώθω καλύτερα. 
 
Το σώμα μου προσπαθεί να μου πεί αυτό που το μυαλό μου αδυνατεί να καταλάβει: τα' χω παίξει. Έχω εξαντλήσει όλες τις φυσικές και πνευματικές μου δυνάμεις και οι άμυνες του οργανισμού μου έχουν πέσει. Εδώ και πάρα πολύ καιρό προσπαθώ να ισσοροπήσω πολλές μπάλες που έχω στον αέρα και μια και το βλέμμα μου είναι μόνιμα εκεί ψηλά δεν είδα πως έχανα έδαφος... και έπεσα... και πάνω μου πέσαν και οι μπάλες... σκατά...
 
Ακόμα και τώρα που γράφω οι υποχρεώσεις που με περιμένουν απο αύριο προσπαθούν να τρυπώσουν στο μυαλό μου και μου δημιουργούν υπόγεια ρεύματα πανικού... Θα αντισταθώ όμως και θα τελειώσω αυτή την ανάρτηση.
 
Στα πλαίσια του να μή κολλήσω τον Γιώργο μου και τα κορίτσια φοράω συνέχεια αυτές τις ιατρικές μάσκες. Και αυτό μου έφερε στον νού τις μάσκες οξυγόνου που έχουν στα αεροπλάνα.
 
Θυμάστε τι μας λένε οι αεροσυνοδοί? Σε περίπτωση που πέσουν οι μάσκες οξυγόνου ΠΡΩΤΑ βάλτε την δική σας και ΜΕΤΑ των παιδιών σας.  
 
 
Γιατί μας το λένε αυτό?
 
Γιατί αν ο γονιός δεν βάλει την μάσκα πρώτος ώστε να μπορεί να αναπνέει σωστά τότε δεν θα μπορέσει να βοήθήσει το παιδί του.
 
Και τότε το κατάλαβα: για πάρα πολυ καιρό είχα ξεχάσει να φορέσω ΠΡΩΤΗ τη μάσκα οξυγόνου μου και προσπαθούσα να σώσω όλους τους άλλους χωρίς όμως να μπορώ να αναπνέω σωστα. Και το οξυγόνο μου κάποια στιγμή τελείωσε...
 
Άν εγώ δεν είμαι καλά τότε σίγουρα δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, στη δουλειά μου αλλα κυρίως στα παιδιά και στην οικογένειά μου. 
 
Εγώ το μάθημα μου το έμαθα φίλοι μου (μέχρι να το ξαναξεχάσω πιθανότατα αλλα τέλος πάντων προς το παρόν το έμαθα) - σας προτρέπω να σκεφτείτε και εσείς μήπως κάνετε το ίδιο λάθος με εμένα. 
 
Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλια σας και τις σκέψεις σας... 
 
Φιλιά
Δέσποινα