Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μας φύγανε...





Ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου δεν έρχεται ποτέ όταν είμαστε έτοιμοι. Δεν περιμένει μέχρι να είμαστε, απλά και μόνο γιατί δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Η απώλεια δεν εκλογικέυεται με παραμέτρους όπως "ήταν μεγάλος/η", "θα ξεκουραστεί" κτλ. Προσωπικά θυμώνω πάρα πολύ όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτές τις κουβέντες για να παρηγορήσουν (και καλά) τους πενθούντες. Ο δικός μας άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό: δικός μας - δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλος ή αν ήταν άρρωστος, όταν φύγει θα μας λείψει. Ο Θεός μόνο να φυλάει να μήν πάθουν κάτι τα παιδιά μας... δεν μιλάω για μια απώλεια σαν και αυτή γιατι απλά μετά δεν ζείς...

Όταν κάποιος χάσει έναν αγαπημένο του οι άλλοι πρέπει να μένουν δίπλα του όσο περάνει απο τα διάφορα στάδια της θλίψης, και απλά να τον ακούνε - ξανά και ξανά και όσο χρειαστεί. 



Αυτή η ανάρτηση όμως γράφεται με σκοπό να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις που αφορούν στην απώλεια, ειδικά με αφορμή το οτι σαν σήμερα έχασα την γιαγιάκα μου και όπως και να το κάνουμε η σκέψη της, καθώς και η σκέψη των παππούδων μου, εισβάλει στο μυαλό μου απρόοπτα... 

Η κάθε μια εικόνα απο τις παρακάτω μου φέρνει χίλιες σκέψεις και λόγια που θα μπορούσα να γράψω, αλλά επειδή ξέρω πως κάποιοι απο εσάς θα έχετε παρόμοιες σκέψεις για τους δικούς σας αγαπημένους θα προτιμήσω να μή γράψω τίποτα... ας κρατήσει ο καθένας μας τις σκέψεις του για τον εαυτό του...






































Μερικά πράγματα που θα ήθελα να τους πώ:






   

 

































Να μή ξεχνάμε:



















Για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου... 




Αν σας στεναχώρησα με αυτή μου την ανάρτηση, λυπάμαι. 

Προσωπικά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... θέλω να θυμάμαι ακόμα και αν αυτό με στεναχωρεί... γιατι ενώ είμαι αναγκασμένη να ζήσω με την απώλεια απλά αρνούμαι να ζήσω χωρίς την νοσταλγία...

Ας είναι όλοι καλά εκεί που είναι...

Δέσποινα