Ιδέα κεράσματος για την γιορτή του παιδιού στο σχολείο!

Γεια σας και πάλι φίλοι μου!

 

Για την γιορτή της κόρης μου φέτος ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό ώς προς το κέρασμα των συμμαθητών της, και κατέληξα στο παρακάτω:

Αυτά που χρειάστηκα για το κάθε ένα κουτάκι ήταν ελάχιστα:

 

1) Ένα κουτάκι απο τα Jumbo που κόστισε μόλις 0,50 ευρώ

2) Μία συσκευασία Smarties (επίσης 0,50 ευρώ)

3) Μία καραμέλα

4) Λίγη κόκκινη κορδέλα

5) Το χαρτάκι που κόλλησα με λίγη κόλλα απο πάνω και που το έφτιαξα στον υπολογιστή

 

Όταν το ανοίγουν είναι ώς εξής:

Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο ήταν που έβαλα την αγαπούλα μου να ζωγραφίσει τις 2 καρδούλες που είχε το χαρτάκι απο εξω και έτσι έβαλε την προσωπική της πινελιά στο κέρασμα για την γιορτή της!

Εδώ είναι επί το έργον:

Το αποτέλεσμα: ΥΠΕΡΟΧΟ!!

Και του χρόνου καρδιά μου!

Ελπίζω να σας άρεσε η ιδέα μου!

Φιλιά
Μαμά Δέσποινα

Guest Post "Of Kids and Christmas"

Πρίν λίγο διάβασα αυτό το πολύ ωραίο post και θέλω να το μοιραστώ μαζι σας. 

Δέν θα μπώ στη διαδικασία να το μεταφράσω γιατί νομίζω πως πιθανόν να αλλοιώσω κάποια βασικά μηνύματα. 

Το ακριβές άρθρο θα το βρείτε εδώ. 

Εγώ το παραθέτω εδώ για ευκολία - και όπως πάντα σας κάνω highlight τα σημεία που βρίσκω ενδιαφέροντα!!!

Enjoy:

One of the serious responsibilities of parenthood is pulling off Christmas. If you have a little posse of kids you already know what I am talking about.

Weeks and weeks of mad-dashing and shopping and wrapping and brainstorming and decorating and planning and pouring eggnog and peeling baggy oranges and unsticking candy-canes from table tops and carpets and the bottom of hot chocolate mugs. Frantically realizing that you failed to mail packages in time, or that you forgot to order in time for free shipping, or that you still haven’t done the gingerbread house kit with the kids, and that you’ve even managed to fall four days behind on the Advent calendar. 

Then there are all the things that you are trying to do differently than last year — the things learned from unfortunate experience. Correcting gift imbalances. Learning what kinds of stocking stuffers actually survive past Christmas afternoon.

And, of course, you are stressing yourself out with what seems like completely unnecessary work. Who wanted to sew everyone new pajamas in the first place? Who thought we should be knitting the Christmas stockings? Why is it after midnight and I am still up making caramels? What is the point of messing around with a real tree, with lights, with sick amounts of baking? 

On top of this, basic parenting through the Christmas season can be a real minefield, too. Sometimes the kids start being greedy, sometimes things that you wanted to be special aren’t even noticed. Sometimes no one wants to sing Christmas carols around the dinner table.

Not Exactly a Catalog Shot

Christmas comes to the real families of this real world. Often, it doesn’t look like a catalog shot, but more like a blooper reel. Turkeys burn. Gravy clots into lumps. Presents that you thought came with batteries didn’t. You end up presenting someone’s gift in a garbage bag. Kids might get grabby around the Christmas tree. People might not like the gift you thought they would like, and they can even be too tired to pretend. Headaches know no seasonal bounds. Life happens.

This is why we have all heard people talk about Christmas like we all just need to get a grip. Where has our spirituality gone that we are worrying about a holiday five weeks in advance? Real Christians would celebrate quietly around the fire with some spiritual reflections, perhaps some small handmade token, or just a loving smile. There would have been no stress in that Christmas, only calm. There would be a sensibly portioned meal with no excess of pie or fudge or stray cookie platters. There would be some restraint. What are we really teaching our children about holy days? And why are we apparently so willing to float down the raging stream of our consumerist culture?

The Earth-Shaking Magic

I certainly support the variety of traditions that people use to celebrate Christmas, but there is one very important part of Christmas that is all too often overlooked, and it applies to everyone. Brace yourselves. . . .

Christmas is the ultimate celebration of the material. Because Christmas is the time when God became man. Word to Flesh. Unfettered spirit to the hazards and joys and stresses of physical life. Think about it. Some people want to filter the material out of Christmas and morph it into some pure ethereal spirit religious day. And some people want to filter all the spiritual out of it and make it simply a holiday celebrating the purchasing power of plastic. But the power of Christmas is when spiritual and material meet. And it always has been. That is the joy of the season, that is the good news, that is the laughter and the paradox and the earth-shaking magic of Christmas. The infinite Word became a physical baby. 

It wasn’t like that first Christmas was a time of quiet reflection. Mary and Joseph were on a huge last-minute trip. And she’s big pregnant on a donkey? Think of it. It sounds like the worst travel experience of all time. No room. No bed. No privacy. Baby coming. Not just any baby either — one Mary knew was the Messiah. Angels? Shepherds dropping in? You think she felt dressed for that? I doubt Mary had time to throw together a cheese platter. She was in a barn, forced to place the King of kings — her Lord — in a trough. And I doubt her livestock roommates were quite as cute as they look in the storybooks. 

The truth is, that’s what it’s like when the Spiritual becomes Material. When God became Man. It’s not easy, because it turns the world upside down, a true cataclysm of joy.

If We Lose Sight

Our celebrations aren’t supposed to be smooth, effortless bits of quiet either. They should be as big and as glorious and as spiritual and as physical as we can make them. 

Clearly, the attitude with which everything is done is important. If the house is full of physical holiday cheer, but Mom is yelling about the snow boots by the door, the blending has not been complete. If Christmas dinner turns out beautifully, but no one wants to be together, something has gone wrong. But the remarkable thing is that doing it all wrong, having bad attitudes, and resenting the work will not affect the power of Christmas at all. The neighbors throwing money at their children and resenting each other will not slow down anything.

That first Christmas was enough for all time, and no amount of fussing from us about all the busy work will slow it down. We can give each other stink-eyes all day long, and the world will just go on being transformed. The only thing that we can actually damage by losing sight of the point of Christmas is our children.

We Are Christmas to Our Children

Because what we do on Christmas is an acted out statement of faith. To our children, we are Christmas. We are their memories. We are the story. We are acting out both the surprised shepherds in the fields with their problems and squabbles and regular lives, and also the heavenly host that came to them singing, “Glory to God in the highest, and on earth peace, good will towards men.”

We can’t stop being the shepherds this side of glory, and God doesn’t want us to. He wants us to be the shepherds the whole way through that story. 

Listening, fearing, following, worshiping. We are bringing our children alongside us as we come in out of our worldly fields, smelling like sheep, to fall at the feet of an infant king in a trough, beside livestock and an exhausted teenaged mother. This is what Christmas is all about. So stay up past twelve making fudge, and do it laughing. Revel in the candy-cane carnage and sap and shopping and crunchy pine-needles in the carpet. Show your children that we serve the Word made Flesh. 

Ελπίζω να σας άρεσε και εσάς! Θα χαρώ να μοιραστείτε τις σκέψεις σας με εμένα!

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα

Εκτυπώστε την δική σας φάτνη (δωρεάν)!!!

Δεν ξέρω για εσάς αλλα αυτές οι φάτνες που κυκλοφορούν στην αγορά (με εξαίρεση την τέλεια της Fisher Price) μου προκαλούν μια κάποια ανατριχίλα. 

'Αν συμμερίζεστε τα αισθήματά μου ή αν θέλετε κάτι διαφορετικό φέτος μπορείτε να εκτυπώσετε ΔΩΡΕΑΝ απο το internet τη δική σας φάτνη και να την φτιάξετε μαζί με τα παιδιά σας!

Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν:

1) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

2) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

3) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

4) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

5) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

6) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

7) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

8) Αυτή την κάνετε download απο εδώ:

Αυτά προς το παρόν!!!

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα

Ετοιμαστείτε να κλάψετε (απο τα γέλια) - Αll the many many completely logical reasons that children cry

Είσαστε έτοιμοι για μια γερή δόση γέλιου? 

Το "Reasons my Son is Crying" είναι μια εμπνευσμένη ιδέα ενός γονιού ο οποίος τράβηξε φωτογραφίες του γιού του κάποιες απο τις άπειρες φορές που αυτός έκλαιγε για κάποιον ασήμαντο/ ηλίθιο/ απίστευτο λόγο και τις έβαλε στο blog του! Και όχι μόνο αυτό αλλα σε κάποια φάση ζήτησε και απο άλλους γονείς να του στέλνουν τις φωτογραφίες των δικών τους παιδιών μαζί με μια επεξήγηση γιατί κλαίνε τα παιδιά τους! 

Ζηλεύω - Ζηλεύω - Ζηλεύω Γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ αυτό???

Τέλος πάντων. 

Σας παραθέτω τα καλύτερα κατα τη γνώμη μου που βρήκα στο blog του γιατί όπως και να το κάνουμε είμαι τύπος που μοιράζεται :-) χα χα

Προσοχή: 

Χρειάζεται να είσαι γονιός ή να συναναστρέφεσαι (αναγκαστικά) μικρά παιδιά για να εκτιμήσεις το σουρεάλ αλλα και την απόλυτη αλήθεια της κατάστασης!!! 

Σε κάθε φωτογραφία οι γονείς εξηγούν τον λόγο της τραγωδίας...

Α πα πα - δεινόσαυρος να σου πετύχει! Κάτι ήξερε η φύση και τους εξαφάνισε!

Εντάξει αυτό είναι πολύ σοβαρό!

Ψάξε Ψάξε δεν θα το βρείς!

Παλιοκατάσταση!

Και όλοι ξέρουμε πόσο σπαστικό είναι αυτό!

Χα Χα Χα - το ύφος της μαμάς είναι όλα τα λεφτά!

Πάει και τελείωσε - οι γυναίκες είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα πρόβλημα με την ηλικία τους

Τώρα το αφήνεις να πνιγεί ή δεν το αφήνεις???

Για όσους δεν το διαβάζουν καθαρά λέει "I didn't really appreciate his modern art chair redecoration efforts" - ένα έχω να πώ: τα παιδιά πάντα βγαίνουν και απο πάνω! Κανονικά θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένο που το βγάλαν φωτογραφία αντί να το βάλουν τιμωρία αλλα ας είναι...

Μα και αυτή η κατσίκα - τί της ήρθε και έφαγε το φαί που προοριζόταν για εκείνη??? τς τς τς

No comment :-)

Ορίστε, κάτι τέτοιους αψυχολόγητους περιορισμούς επιβάλουμε εμείς οι γονείς και τα στεναχωρούμε τα βλαστάρια μας!

Βασικά την καταλαβαίνω πλήρως την μικρή... και εγώ αν μπορούσα έτσι θα αντιδρούσα κάθε φορά που πρέπει να πληρώνω τις βρωμο υποχρεώσεις μας! Παρεπιπτόντως, δείτε τη διαβολική χαρά του μεγάλου της αδερφού... κάποιος το ευχαριστιέται όλο αυτό!

and that makes perfect sense!

Και όπως καταλαβαίνετε τώρα πια το τυρί καταστράφηκε!

Το αγαπημένο μου σας το άφησα για το τέλος...

Ακούς εκεί η παλιομύγα!!! Τί θράσος Θεέ μου!

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα

Ακόμα ένας αποχωρισμός...

Μη τρομάξετε - δόξα το Θεό όλοι καλά είμαστε στην υγεία μας.

 

Αναφέρομαι στο οτι χτές, στη φωτιά του Μαραθώνα, το εξοχικό του παππού μου και της γιαγιάς μου κάηκε ολοσχερώς!

 

Άν σκεφτεί κανείς πως απο τότε που πέθανε ο παππούς μου (10 + χρόνια τώρα) δεν είχα πάει καθόλου - και κανείς άλλος απο την οικογένεια μου δηλαδή - δεν ξέρω γιατί με πείραξε τόσο πολύ...

 

Κυριεύομαι απο ένα συναίσθημα θλίψης... μια ακόμα παιδική ανάμνηση θα είναι πια μόνο στο μυαλό μου...  δεν θα μπορώ να πάω τα παιδιά μου εκεί να τους δείξω τον "αρχιτεκτονικό οργασμο" του παππού μου. Δεν θα ξαναμαζέψουμε σύκα απο τη συκιά μας και δεν θα μπορώ να πάω εκεί και να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του παππού και της γιαγιάς να μας ανοίγουν την πόρτα (μετά απο τρελή ταλαιπωρία βέβαια γιατι ο παππους μου ήταν και λίγο κουφός και αν η γιαγιά ήταν μέσα μας έπαιρνε και κανα τέταρτο να τα καταφέρουμε).

 

Σκατά. Με εκνευρίζει να αποφασίζει το σύμπαν για μένα. Μέχρι χτές ήταν εκεί και μπορούσα να πάω αν ήθελα. Τώρα δεν μπορώ. Και μου τη σπάει. Να μου πείτε, αν το πουλούσατε το ίδιο δεν θα ήταν? Ε όχι λοιπόν δεν θα ήταν - γιατι θα μπορούσα να το "αποχαιρετήσω" και να κλείσω το κεφάλαιο μέσα μου.

 

Γενικά μου τη σπάνε οι αιφνίδιοι αποχωρισμοί - αυτοί που σου έρχονται στο ξεκούδουνο και σε βαράνε στο Δόξα Πατρί. Θέλω το χρόνο μου, το δράμα μου βρε παιδί μου... παλιοκατάσταση.

 

Και στεναχωριέμαι που το καμάρι του παππού μου και όλοι του οι κόποι έγιναν καπνός (κυριολεκτικά). Αυτό το σπίτι - οίκημα το λέμε εμείς - ήταν χτισμένο τύπου "patchwork"  - δωματιάκια προστίθενταν σιγά σιγά απο τον παππούκα μου...

 

Η τελική του μορφή ήταν ώς εξής:

 

Η κουζίνα και το σαλόνι/καθιστικό στη μέση και απο τη μία μεριά η μία κρεββατοκάμαρα με το μπάνιο της (αμ πώς) και απο την άλλη -τελείως αντίθετα- η δεύτερη κρεβατοκάμαρα με το δικό της μπάνιο. Όλα και όλα:ο παππούς ήθελε το κάθε δωμάτιο να έχει την αυτονομία του και να μήν ενοχλεί η μία οικογένεια την άλλη.

 

Είχε και πολλές τζαμαρίες γιατι του άρεσε του παππού μου να ρεμβάζει...

 

Εκεί ήταν και ο καναπές μας που γινόταν κρεββάτι...

 

Έξω στον κήπο ο παππούς είχε φυτέψει διάφορα δέντρα και φυσικά και τριανταφυλιές και τον θυμάμαι να κάθεται κάτω με ένα μαξιλάρι να κλαδεύει και να περιποιείται τα φυτά σιγοτραγουδώντας... περίεργο που ένας άνθρωπος της θάλασσας (ήταν ναυτικός ο παππούς μου) αγαπούσε τόσο πολύ την γή...

 

Όσο γράφω μου έρχονται διάφορες ακόμα σκόρπιες αναμνήσεις:

 

1) Το αυτοκίνητο του παππού μου - ενα super miraffiori με το όνομα παρακαλώ - στο γκαράζ

 

2) Τη γιαγιά και τον παππού στο αυτοκίνητο με όλα τα εγγόνια στο πίσω κάθισμα να παίρνει φόρα λίγο πρίν μια ανισόπεδη ανηφορίτσα λίγο έξω απο το Κάτω Σούλι και εμείς να ακουμπάμε με το κεφάλι μας την οροφή του αυτοκινήτου ξεκαρδισμένες!

 

3) Τον παππού να οδηγεί απο το οίκημα ώς τη Ναυτική Βάση του Μαραθώνα στην μέση του δρόμου (γιατι δεν τον βόλευε λέει δεξιά)

 

4) Το αυτοσχέδιο "παγκάκι" στον κήπο αποτελούμενο απο 2 τούβλα και ενα ξύλο (και μόνιμος κίνδυνος να φάς τρελή τούμπα).

 

5) Την ξαδέρφη μου την Ελένη να φωνάζει ¨α, τέλεια έχει και κομμωτήριο" λίγο αφού είχε διαβάσει λάθος την ταμπέλα που έλεγε ξεκάθαρα "κοιμητήριο" - χα χα χα

 

Θα σας γράψω και κάτι τελευταίο με τρελό κίνδυνο να γελοιοποιηθώ αλλα αυτή η σκέψη τριγυρναέι στο μυαλό μου απο τότε που η θεία μου μου είπε πως μόνο το δικό μας κάηκε (γιατι προφανώς οι ιδιοκτήτες των γύρω σπιτιών προστάτεψαν τα δικά τους):

 

Μήπως το οίκημα μας "παραδόθηκε" στις φλόγες όπως παραδίνονται όλοι όσοι είναι εγκαταλειμμένοι και παραμελημένοι για τόσο πολύ καιρο?

 

Στην αρχή αποτέλεσε το καμάρι και το ησυχαστήριο του παππού μου. Συνεχώς ανανεωνόταν με τις εκάστοτε προσθήκες και κατοικούνταν τουλάχιστον τρείς μήνες τον χρόνο. Και ξαφνικά έναν Ιούνιο δεν το άνοιξε κανείς... ήταν γιατι τότε "έφυγε" ο παππούς μου... και μετά τίποτα. Μερικές σποραδικές επισκέψεις και απο τότε ησυχία και εγκατάλειψη. 

 

Θα προτιμούσα να το αγόραζε κάποιος. Έτσι θα ξανάνοιγαν οι πόρτες του, θα φωτιζόταν το εσωτερικό του, θα άνθιζε ο κήπος του. 

 

Κρίμα...

 

Δέσποινα  

If you give a toddler a book...

Τα λόγια είναι περιττά... το παρακάτω τα καλύπτει όλα νομίζω...

 

Ένα απο τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε να μάθουμε στα παιδιά μας είναι να ανοίγουν τους ορίζοντές τους στη γνώση και πως η μάθηση είναι μια συνεχής διαδικασία. Δεν χρειάζεται να μαθαίνουν πράγματα για εμάς ή τους δασκάλους τους αλλα για αυτά τα ίδια.

 

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα

Το Πάσχα της καρδιάς μου...

Αυτή την ανάρτηση την γράφω για μένα. Είναι αρκετά μεγάλη και ίσως την βρείτε κουραστική. Μή με παρεξηγήσετε - δεν με ενδιαφέρει...

Και αυτό γιατι μέρες τώρα νιώθω την επιτακτική ανάγκη να αναβιώσω το Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας, το Πάσχα που - λανθασμένα το ξέρω - νιώθω σαν να μου το έχει "στερήσει" κάποιος εδώ και αρκετά χρόνια. 

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θέλω να το καταγράψω... γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορώ να το κάνω ξανά δικό μου και να το αναβιώσω. Και πολύ λυπάμαι που τα παιδιά μου δεν θα ζήσουν τέτοιο Πάσχα. Και πολύ μα πολύ μου λείπει το χωριό μου. Και απίστευτα πολύ μου λείπουν η γιαγιά μου και ο παππούς μου. Και οι μέρες με τους θείους, τις θείες και τα ξαδέρφια μου. Όλο τον χρόνο να μη βρισκόμασταν είχαμε πάντα το Πάσχα. Και αυτό ήταν.. πώς να το πώ... παρηγορητικό.

Μη νομίζετε... απο τότε που έφυγε ο παππούς μου κάνουμε Πάσχα στην Αθήνα. Και περνάμε πολύ ωραία. Ειλικρινά. Απλά δεν είναι το Πάσχα στο χωριό. Ίσως να είναι που με τη δουλειά δεν πάω εκκλησία και έτσι δεν νιώθω τις Άγιες μέρες. Ίσως να είναι που μεγάλωσα. Πολλά ίσως...

Το χειρότερό μου είναι πως ΔΕΝ μπορώ να το ξαναζήσω ποτέ. Γιατί το Πάσχα, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, οι ήχοι, οι γεύσεις - όλα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους ανθρώπους. Και μια και ούτε η γιαγιά ούτε ο παππούς αλλά και ούτε άλλοι πολλοί αγαπημένοι δεν είναι πια μαζί μας απλά δεν μπορεί να επαναληφθεί. Κρίμα, πολύ κρίμα...

Τέλος πάντων...

Σάββατο του Λαζάρου/ Κυριακή των Βαϊων καταφθάναμε στο χωριό μας για να γιορτάσουμε το Πάσχα. Η ανυπομονησία με κυρίευε θυμάμαι απο την στιγμή που έβλεπα απο μακριά το καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού - αυτό το καμπαναριό που βοήθησε ο παππούκας μου να χτιστεί με τα χέρια του και αυτό το καμπαναριό που μέχρι πρόσφατα είχε πάντα στην κορυφή του μια φωλιά πελαργού.  

Ατέλειωτα τα λεπτά μέχρι να μπούμε στο χωριό... και έπειτα τα κορναρίσματα που υποδήλωναν τον ερχομό μας και η γιαγιά με τον παππού να βγαίνουν στην εξώπορτα να μας καλωσορίσουν. Ακόμα ακούω τον ήχο της γκαραζόπορτας που ανοίγει...

Μετά χαμός! Φιλιά, αγκαλιές, οι θείοι και οι Θείες, να χαιρετάω απο μακριά τους γείτονες, να βγάζουμε τις βαλίτσες, η αντάμωση με τα ξαδέρφια μου - ο τόσος υπέροχος ενθουσιασμός!!!

Πάντα είχα την αίσθηση πως έφτανα σπίτι - ίσως γιατι είχα απέραντη αδυναμία στην γιαγιά μου την Λενιώ και τον παππού μου τον Μιχάλη.

Το σπίτι στο χωριό είναι στην ουσία δύο σπίτια: το κάτω και το πάνω. Η γιαγιά και ο παππούς απο κάποια στιγμή και έπειτα μέναν μόνο στο κάτω και εμείς (η οικογένεια μου και η οικογένεια του Θείου μου) μέναμε στο πάνω. Στο ένα δωμάτιο η θεία μου, ο θείος μου και ο ξάδερφός μου ο Μιχάλης, στο άλλο οι γονείς μου με την αδερφή μου την Λένα, και στο τρίτο εγώ με τις δυο μου ξαδέρφες την Ελένη και την Τίνα... ωραίες στιγμές.

Πρώτη δουλειά να βγάλουμε τις λαμπάδες μας και να δούμε ποιά έχει την πιο όμορφη. Μετά τις ακουμπούσαμε πάνω στο ψυγείο οπου μας περίμεναν καρτερικά να τις κατεβάσουμε το Μεγάλο Σάββατο. Δίπλα τους τα σοκολατένια αυγά.

Αφού βλέπαμε λίγο τους συγγενείς μας αμέσως το μυαλό μας στην βόλτα! Ντυνόμασταν, φτιαχνόμασταν και "μη τις είδατε" που λένε... Βόλτα στους δρόμους του χωριού - ντάλα ο ήλιος αλλα εμείς χαμπάρι - μπάς και δούμε τους φίλους μας αλλα και για να "πέσει σύρμα" πως καταφθάσαμε (ναι ήμασταν και ολίγον ψωνάρες).

Στο δρόμο συναντούσαμε διάφορες "θείες" που μας γνώριζαν αν και εμείς όχι και τόσο... Και αν δεν ήταν σίγουρες μας κάναν την απόλυτη ερώτηση "εσύ ποιανού είσαι"? Δώστου πάλι φιλιά και αγκαλιές (ξέρετε αυτές που σε τραβάνε οι θείες λίγο απότομα και μετά σε φτύνουν και λίγο και καλά για να μή σε ματιάσουν) και αποχαιρετιόμασταν με την ευχή "καλό Πάσχα να'χουμε". Η ξαδέρφη μου η Ελένη όλο με κορόιδευε που το έλεγα αυτό...

Την Μεγάλη Εβδομάδα πάντα πηγαίναμε στην εκκλησία το απόγευμα. Όχι με το που χτύπαγε η καμπάνα - όσο μπορούσαμε το καθυστερούσαμε - αλλα πηγαίναμε. Ο παππούς μας - αρχοντάνθρωπος σωστός - ήταν επίτροπος στην εκκλησία και απο την ίδια θέση κάθε φορά μας υποδεχόταν με  καμάρι... Πόσο μου λείπει αυτό το βλέμμα όλο αγάπη και περηφάνια... Πόσο μου λείπει αυτός ο άνθρωπος...

Το "πάρτυ" όμως άρχιζε απο την Μεγάλη Πέμπτη και έπειτα...

Πρώτα απο όλα θυμάμαι πως και εγώ με την αδερφή μου αλλα και οι ξαδέρφες μου είχαμε συγκεκριμένα - ολοκαίνουργια παρακαλώ- συνολάκια που θα φορούσαμε την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, το Μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα.

Μεγάλη Πέμπτη

Πιο μικρές συνήθως κοινωνούσαμε το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης.

Αυτή τη μέρα συνήθως ερχόντουσαν και οι γονείς μας, μια και λόγω δουλειάς δεν καθόντουσαν όλη την Μεγάλη εβδομάδα μαζί μας. Η θεία μου η Ρένα έφερνε και τα τσουρέκια της που τα βάζαμε σε περίοπτη θέση δίπλα στα κόκκινα αυγά της γιαγιάς.   

Την Μ. Πέμπτη έκανε και την εμφάνισή του το αρνί μας το οποίο και το κρέμαγε ο παππούς μου απο ένα τσιγκέλι στην αποθήκη μας - η οποία και ήταν καλύτερη απο σαλόνι θέλω να σας πώ μια και η καρδιά του σπιτιού χτύπαγε εκεί.

Το απόγευμα, καθώς διαβάζονταν τα 12 Ευαγγέλια, καθόμασταν έξω απο την εκκλησία, μπροστά στην παλιά ταβέρνα της Θείας μου της Γιούλας, και μιλάγαμε με τα άλλα παιδιά. 

Και μετά το στόλισμα του επιταφίου... μυρωδιές, λουλούδια, κατάνυξη.  

Μεγάλη Παρασκευή

Την Μεγάλη Παρασκευή δεν τραγουδάνε και δεν χασκογελάνε γιατι έχουμε πένθος. Ε, ήταν σαν να λέγανε σε εμάς τα παιδιά να κάνουμε ακριβώς αυτό. Δεν το κάναμε επίτηδες- αλλα ειλικρινά το τί καλή διάθεση είχαμε την Μ. Παρασκευή το πρωί και το τί αστεία μας ερχόντουσαν στο μυαλό εμάς των ξαδερφάδων δεν λέγεται.

Κλασικό μενού γιαγιάς Λενιώς την Μεγάλη Παρασκευή ήταν μακαρόνια (χωρίς λάδι) με κέτσαπ και πατάτες βραστές με ντομάτες (και μπόλικο αλάτι και ξύδι μπάς και νοστιμέψουν). Και ψωμί, πολύ ψωμί, ζυμωτό και πεντανόστιμο απο τον περίφημο φούρνο του Νικηφόρου.

Καμιά φορά εμείς οι μικρότεροι - εφόσον βέβαια είχαμε κοινωνήσει την Μεγάλη Πέμπτη - "κλέβαμε" λίγο και τρώγαμε πατάτες τηγανητές. Αλλα μέχρι εκεί.  

Και πάντα, αλλα πάντα όμως, μας έπιανε μια μανία να πάμε στον "Κολωβελόνη" - τον ιδιοκτήτη του Μίνι Μάρκετ - να πάρουμε παγωτό. Τελικά συμβιβαζόμασταν με καμιά γρανίτα (αυτές που τις πιέζεις και βγαίνουν λίγο λίγο) και καλή μας ήταν.

Και μετά ο επιτάφιος. Άν εξαιρέσεις πως είχαμε μια κάποια τσαντίλα που δεν μπορούσαμε να γίνουμε μυροφόρες (γιατι τα ντόπια κορίτσια μπορούσαν μόνο) ο επιτάφιος πάντα ήταν για μένα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Απλά θυμάμαι πως φοβόμουν λίγο μη σταματήσει η μπροστινή μου απότομα και της βάλω φωτιά στα μαλλιά (ή ακόμα χειρότερα μη μου βάλουν εμένα φωτιά). Μια φορά παρα τρίχα γλυτώσαμε το κακό!      

Η γιαγιά μου η Λενιώ δεν μας ακολουθούσε ποτέ γιατι την πόναγαν τα πόδια της αλλα πάντα ήταν στην καγκελόπορτα όταν πέρναγε ο επιτάφιος έξω απο το σπίτι μας και πάντα είχε ενα πιατάκι με καρβουνάκι έξω απο το σπίτι. Το σπίτι μας -ολόφωτο μια και θα πέρναγε ο Κύριος απο μπροστά - έλαμπε ολόκληρο. Στα μάτια μου ήταν και είναι το πιο όμορφο σπίτι στο χωριό. Αρκετά χρόνια αργότερα έμαθα πως ο παππούς μου έλεγε στη γιαγιά μου πως έμοιαζε με "καράβι στον ωκεανό" έτσι παραλληλόγραμμο & επιβλητικό που ήταν. Απο τότε που το έμαθα αυτό μόνο έτσι το βλέπω πια το σπίτι μας... και νιώθω και εναν κόμπο στο λαιμό άλλο πράγμα...

Μεγάλο Σάββατο/ Ανάσταση

Άν δεν κοινωνούσαμε την Μ. Πέμπτη το πρωί τότε προτιμούσαμε να το κάνουμε το Μ. Σάββατο το πρωί γιατι αλλιώς θα έπρεπε και όλο το Μ. Σάββατο να μήν φάμε λάδι μέχρι το βράδυ που θα κοινωνούσαμε ΜΕΤΑ την Ανάσταση. Επίσης, απο την στιγμή που θα ξυπνούσαμε το Μ. Σάββατο το απόγευμα μέχρι και την ώρα που θα κοινωνούσαμε κανονικά ούτε νερό δεν θα έπρεπε να πιούμε, και αυτό μας έπεφτε λίγο βαρύ. 

Μόνο σε εμάς όμως γιατι ο παππούκας μου μόνο τότε κοινωνούσε: Μ. Σάββατο μετά την Ανάσταση. Όταν πια μεγάλωσα το έκανα και εγώ - λίγο γιατι ήθελα να κάνω πράγματα με τον παππού μου και λίγο περισσότερο γιατι η λειτουργία μετά την Ανάσταση είναι η μόνη λειτουργία στην οποία θέλει να παρευρίσκεται ο μπαμπάς μου και έτσι τα τελευταία χρόνια το είχαμε καθιερώσει και καθόμασταν οικογενειακώς.

Εν τω μεταξύ απο νωρίς το πρωί στο σπίτι επικρατούσε αναβρασμός μια και κάναμε τις απαραίτητες ετοιμασίες για την μαγειρίτσα και το Πάσχα. Μαρουλάκια, άνηθος και φρέσκια κρεμμυδάκια ψιλοκόβονταν με μανία και τοποθετούνταν σε μεγάλες λεκάνες. Τα εντεράκια, συκωτάκια κτλ. πλενόντουσαν και ετοιμαζόντουσαν για την μαγειρίτσα. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε, καφεδάκια ψήνονταν ασταμάτητα, οι τελευταίες λεπτομερειες κανονίζονταν για την επόμενη, οι άντρες πέρναγαν τη σούβλα στο αρνί... σαν πολύβουο μελίσσι το σπίτι έσφυζε απο ζωή.

Απο όλα τα καινούργια μας ρούχα τα ρούχα για την Ανάσταση ήταν τα πιο όμορφα. Μπανιαρίσματα, βαψίματα, χτενίσματα όλοι ήμασταν στην τρίχα εκείνη την νύχτα. Πρώτος κατέβαινε ο θείος μου ο Γιάννης και πήγαινε κάτω και μιλούσε με τον παππού. Η σειρά που κατεβαίναμε οι υπόλοιποι δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία, και που επαναλαμβανόταν με μαθηματική ακρίβεια κάθε χρόνο, ήταν η ξαδέρφη μου η Ελένη που κατέβαινε πάντα τελευταία. Νεύρα ο θείος μου... εμείς πάντως το διασκεδάζαμε σχετικά.

Την λειτουργία πρίν την ανάσταση δεν την παρακολούθησα ποτέ ολόκληρη... πάντα γύρω στις 11:30 πηγαίναμε στην εκκλησία σημειοστολισμένες και με τις λαμπάδες ανα χείρας και έτσι μέναμε έξω, χαιρετούσαμε τους γνωστούς μας, κοιτάγαμε να δούμε που είναι και τα αγόρια (αμ πώς) και περιμέναμε την Ανάσταση. Το Άγιο Φώς μας το δίναν εκείνοι που έβγαιναν έξω για την Ανάσταση.

Έπειτα, ο Παπαλιάς (ο Παππάς Ηλίας δηλαδή) ανέβαινε στην εξέδρα και με την βροντερή του φωνή έλεγε το Χριστος Ανέστη - και μετά μπάμ, μπούμ οι κροτίδες, δώστου τα βεγγαλικά, όλοι να δίνουμε το "φιλί της αγάπης" και να ανταλλάσουμε το Χριστος Ανέστη/ Αληθώς Ανέστη.   

Ακόμα και τώρα την ώρα της Ανάστασης ειλικρινά νιώθω ενα υπέροχο συναίσθημα ευφορίας να με κυριεύει.   

Όσοι δεν μέναμε στην λειτουργία μετά την ανάσταση - παρά το γεγονός πως κάθε χρόνο ο παπαλιάς προσπαθούσε να μας πείσει όλους να μείνουμε λέγοντας "μέχρι τη 1 και μισή θα έχουμε τελειώσει" - γυρνάγαμε σπίτι προσπαθώντας να μή μας σβήσει το Άγιο Φώς. Όταν φτάναμε κάναμε 3 φορές το σήμα του σταυρού στην κάσα της πόρτας, δίναμε φιλάκι στη γιαγιά που μας περίμενε και μας τα είχε όλα έτοιμα, και καθόμασταν να φάμε την πεντανόστιμη μαγειρίτσα και να τσουγκρίσουμε τα αυγά. Δηλαδή σχεδόν όλοι γιατι το Ελενάκι έτρωγε τσουρέκι με βούτυρο και μέλι.    

Κυριακή του Πάσχα

Πως πάει το τραγουδάκι? ... Σαν ξημερώωωωνει Κυριακή... Αχ, και απο όλες τις Κυριακές του χρόνου αυτή ήταν η αγαπημένη μου. Πρώτα πρώτα θυμάμαι που ξυπνάγαμε και τρώγαμε για πρωινό τσουρεκι με βούτυρο και μέλι. Και μετά θυμάμαι να στέκομαι στην κορυφή της σκάλας και να κοιτάω τον κάμπο να απλώνεται ανθισμένος γύρω μας. Λίγο πιο πέρα ακούγονται ομιλίες και γέλια και η μυρωδιά της τσίκνας με οδηγεί στον λάκκο με τα αρνιά. Τις καλές παλιές εποχές όλοι ήταν εκεί. Μέχρι και 10 αρνιά θυμάμαι να είναι παραταγμένα δίπλα δίπλα στον λάκκο (Λειβαδιά μιλάμε όχι αστεία). Πιο δίπλα ο θείος ο Κυριάκος που δεν ψήνει στον λάκκο γιατι έχει πάρει το τελευταίο μοντέλο της ψησταριάς - έχει και το μοτεράκι του και είναι άρχοντας :-)

Δίπλα, στη σκιά, αυγουλάκια κομμένα, μεζέδες και κρασάκι μας περιμένουν για να μας διασκεδάσουν την πείνα. Απο το κασετόφωνο ακούγονται τα πατροπαράδοτα κλαρίνα/ τσάμικα και είναι λίγο σαν να είναι όλος ο κόσμος πιο φωτεινός. Φυσικά ο χορός δεν λείπει... α, όλα κι όλα - είμαστε χορευταράδες!

Σαν να βλεπω τον παππού μου με το καπελάκι του να γυρνά την σούβλα καθισμένος σε ένα αυτοσχέδιο κάθισμα απο τούβλα και να μιλάει με τον Θείο τον Κυριάκο που του λέει πως το αρνί μας είναι πολύ μεγάλο και θα ψηνεται για ώρες (επειδή είμαστε πάρα πολλά άτομα πάντα ο παππούς μου έπαιρνε πολύ μεγάλο αρνί).

Όλη η γειτονιά κάνει το πέρασμά της... η Ζαχάρω με τον Στέλιο, ο Μπούλης, ο Τάκης με την Χαρίκλεια... είναι πολλοί μή σας κουράζω...

Η γιαγιάκα μου με την θεία την Γιούλα και την θεία την Τούλα πάνε πάνω - κάτω και μας εφοδιάζουν με μεζέδες και καλούδια. Εμείς καθόμαστε με την Βάσω, τον Νίκο, τον Στέφανο και τα παιδιά στη σκιά και μας κάνουν παρέα και άλλοι πολλοί... είμαστε μια ωραία συντροφιά...

Φυσικά ο Θείος ο Κυριάκος βγάζει πρώτος το αρνί... χα χα. Το δικό μας είναι πάντα απο τα τελευταία που ετοιμάζονται - μαζί με κάποιου άλλου που δεν θυμάμαι τώρα.  

Εμείς τα παιδιά τρέχουμε στο σπίτι να πούμε πως το αρνί είναι έτοιμο. Η μεγάλη ξύλινη σκάφη και ο μπαλτάς είναι "σε θέση" και το τραπέζι στρωμένο. Εννοείται πως είμαι δίπλα στη σκάφη και παραμονεύω για να κλέψω λίγη πέτσα. Μιαμ Μιαμ Μιαμ

Και μετά φαί - πολύ φαί. Και αστεία. Και οικογένεια. Πόσο μα πόσο ωραία οικογένεια.

Μετά ίσως να πηγαίναμε με τα πόδια για να χωνέψουμε μια βόλτα στην "Παναγία" - ενα υπέροχο εκκλησάκι λόγο πιο έξω απο το χωριό μας.

Αργότερα που μεγαλώσαμε πηγαίναμε και βόλτα στην Λειβαδιά. Η μαμά μου με τη γιαγιά συνήθως μέναν πίσω για να μαζέψουν. Στην Λειβαδιά πάμε να φάμε παγωτό στους "καταρράκτες" - βρίσκουμε τραπέζι με δυσκολία αλλα αφού βρίσκουμε δεν μας νοιάζει. Κάποιες φορές πετυχαίνουμε και τον "μάγκα" με το κλαρίνο του. Δεν πεθαίνουμε αλλα είναι φίρμα του τόπου μας!

Το απόγευμα ο παππούς πάει στην εκκλησία. Είναι η "δεύτερη ανάσταση" ή αλλίως η "αγάπη". Εμείς βγάζουμε τα στολίδια απο τις λαμπάδες μας και πάμε και αφήνουμε τα κεριά στην εκκλησία.

Η θεία μου και ο Θείος μου το βράδυ πάνε στον Λάμπρο που γιορτάζει.

Δευτέρα του Πάσχα

Η ημέρα της αποχώρησης μας συνήθως.  

Η γιαγιά και ο παππούς μας προμηθεύουν για κανα μήνα με όλα τα καλούδια: φρούτα, χόρτα, πατάτες, κιβώτια με λεμονάδες και πορτοκαλάδες, κονσέρβες - ότι μπορείτε να φανταστείτε! Και πάντα λέμε για πλάκα "άμα μας σταματήσει η αστυνομία στον δρόμο άντε να τους πείσουμε πως δεν κάνουμε παράνομο εμπόριο". 

Η θεία η Γιούλα, η θεία η Τούλα, ο θείος Κυριάκος - όλοι έρχονται να μας αποχαιρετήσουν... στη ζούλα η γιαγιά και ο παππούς μας δίνουν χαρτζιλίκι (ο κάθε ένας και καλά κρυφά απο τον άλλο)... αχ οι αγάπες μου...

Επιβιβαζόμαστε. Κατεβάζουμε με φόρα τα παράθυρα και βγάζουμε τα χέρια έξω χαιρετώντας με μανία και στέλνουμε φιλάκια... ο παππούς περνά το χέρι του γύρω απο τον ώμο της γιαγιάς και μας χαιρετούν αγκαλιά... οι άλλοι όλοι δίπλα τους μας χαιρετούν και αυτοί... κοιτάμε πίσω μέχρι να χαθούν απο τα μάτια μας.

Το πάσχα της καρδιάς μου μόλις τελείωσε.

Το ίδιο και τα χαρτομάντηλα γιατι έχω πλαντάξει στο κλάμα μιλάμε...

Ελπίζω να μή σας κούρασα. Θα μου άρεσε πολύ να διαβάσω το δικό σας "Πάσχα της Καρδιάς".

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα