Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Ιδέα κεράσματος για τη γιορτή του παιδιού στο σχολείο!

 

 
Γεια σας και πάλι φίλοι μου!
 
Για την φετινή γιορτή των κοριτσιών, αποφασίσαμε να προσφέρουμε χωνάκια με ζαχαρωτά!!!
 
Πολύ εύκολη ιδέα και εξαιρετικά οικονομική επίσης!
 
Στα Jumbo προμηθευτήκαμε όλα όσα χρειαστήκαμε, δηλαδή τα παρακάτω:
 
 
 
Τα χωνάκια κάναν Ευρώ0,29 η συσκευασία των 6, η ζελατίνα Ευρώ 0,39 (φτάνει μια χαρά για 18 χωνάκια), η κορδέλα Ευρώ 0,50 και τα ζαχαρωτά Ευρώ1,50 το πακέτο (με 4 ζαχαρωτά ανα χωνάκι το πακέτο φτάνει μια χαρά).
 
Σύνολο: Ευρώ 2,68 τα 6 χωνάκια!!!!!
 
Εγώ χρειαζόμουν 24 χωνάκια, οπότε και το τελικό μου κόστος ήταν Ευρώ6,94:
 
- 4 συσκευασίες χωνάκια χ Ευρώ 0,29 = Ευρώ1,16
- 2 συσκευασίες σελοφάν χ Ευρώ 0,39 = Ευρώ0,78
- 1 κορδέλα = Ευρώ0,50
- 3 Συσκευασίες ζαχαρωτά χ Ευρώ1,50 = Ευρώ4,50 
 
Η διαδικασία πολύ απλή και εύκολη (ιδίως μετά τα πρώτα 2-3 χωνάκια). Το μόνο "δύσκολο" σημείο ήταν να δέσω όμορφα την κορδέλα ώστε  να μη τσαλακώνει το χωνάκι.
 
 
Βήμα 1ο:
Βάζουμε τα ζαχαρωτά (όσα θέλουμε, εγώ έβαλα 4) στο χωνάκι
 
 
 
Βήμα 2ο:
Το τυλίγουμε με τη ζελατίνη και το τελείωμα σταθεροποιούμε με σελοτέιπ
 
 
Βήμα 3ο:
Δένουμε φιόγκο τη κορδέλα προσεχτικά ώστε να μη μας τσαλακώσει το χωνάκι
 
 
 
Έτοιμο!
 
Καλή σας επιτυχία αν το κάνετε και εσείς!!!!
 
Φιλιά Πολλά
Μαμά Δέσποινα

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Μια αγκαλίτσα είναι λίγη - πολύ λίγη...

Το σκέφτομαι πολύ συχνά τελευταία και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας:

Έχω μια πελώρια λαχτάρα (όχι για Nesquik που έλεγε και η διαφήμιση) για αγκαλιές!!! 

Όχι μόνο να με κάνουν αλλά και να κάνω!  

Για κάποιο λόγο (μάλλον γιατί το τελευταίο διάστημα δέν ήταν και το καλύτερο για μένα) το να λέω στους αγαπημένους μου πως τους αγαπώ δεν μου αρκεί! Θέλω να τους αγκαλιάσω, να τους ζουλήξω βρε αδερφέ! Και το ίδιο θέλω να με κάνουν και αυτοί! Μια "ξενέρωτη" αγκαλιά απλά δεν μου αρκεί...


Πάντα ήμουν άνθρωπος που αγκάλιαζα, ακουμπούσα, έσπρωχνα (σαν την Μενεγάκη) κτλ. αλλά για κάποιο διάστημα που ήμουν πιο κλεισμένη στον εαυτό μου, σαν να το περιόρισα λίγο σε "γρήγορες" αγκαλιές, κανα χαδάκι στον ώμο ή σε πεταχτά φιλάκια  - και αυτά κυρίως στα μπουμπούκια μου...

Μέγα λάθος! Προχωρώ σε κινήσεις επανόρθωσης τάχιστα! Τρέμε κόσμε :-) 

Μια τρυφερή αγκαλιά μπορεί να εξαφανίσει το στρές, να μας μειώσει την αρτηριακή πίεση και να τονώσει το ανοσοποιητικό μας (οι μελέτες το λένε, όχι εγώ), να ανακουφίσει τους φόβους μας, να μας αυξήσει την αυτοπεποίθηση και να μας κάνει να νιώσουμε χαρούμενοι και ασφαλείς!

Και για του λόγου το αληθές:





Μή μου μπερδεύεστε όμως: την αγκαλιά μας δεν την χρειάζονται μόνο τα παιδιά μας. Την χρειάζονται και ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι φίλοι μας... γενικά όλοι οι άνθρωποι που έχουν μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας!

Και το ίδιο και εμείς απο αυτούς! Έχουμε όλοι συνηθίσει να τρέχουμε απο δώ και απο κεί, απο τη μία δουλειά στην άλλη, και πάνω σε όλη αυτή τη τρεχάλα ακόμα και οι συναναστροφές μας με τους οικείους μας γίνονται γρήγορα και βιαστικά. Μας είναι πολύ πιο εύκολο να στέλνουμε μυνήματα στο facebook ή να μιλάμε στο κινητό, παρά να δώσουμε μια αγκαλιά.

Και μετά απο λίγο μας φαίνεται και παράξενο... Ξεσυνηθίζουμε...

Η αγκαλιά όμως είναι εκεί για εμάς να μοιραστεί μαζί μας και τις καλές αλλα και τις κακές στιγμές. Είναι εκεί και στις επιτυχίες μας και στις αποτυχίες μας, και στη χαρά και στην λύπη - αλλα πάντα σημαντική! 


Είναι ο πιο σύντομος και ξεκάθαρος μή λεκτικός τρόπος να πούμε "σε αγαπώ", "είμαι εδώ για σένα", "χάιρομαι για σένα", "μαζί μου είσαι ασφαλής"... 


Υπάρχει κάτι τρομερά δυνατό στο να ανοίγεις την αγκαλία σου και να μοιράζεσαι μια αγκαλιά με κάποιον - γιατι αυτό είναι το καταπληκτικό με την αγκαλιά: δεν μπορείς να δώσεις μια χωρίς να λάβεις μια (εκτός ίσως αν πας στο ξεκούδουνο και αγκαλιάσεις καποιον άγνωστο, οπότε αλλάζει). 


Άν δεν σας έπεισα ακομα (κακό του κεφαλιού σας βασικά), ίσως τα παρακάτω να το κάνουν:
















 




















 






































Και μία σκέψη για το τέλος: 


Τί περιμένετε λοιπόν? Αρχίστε τις αγκαλιές!!! (χαχαχα σαν την Μαρία Αλιφέρη που έλεγε "και να θυμάστε... σας αγαπώ" νιώθω, αλλα ας είναι...)

Α και για να μή μου μείνετε παραπονεμένοι:




Φιλιά
Μαμά Δέσποινα 

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μας φύγανε...





Ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου δεν έρχεται ποτέ όταν είμαστε έτοιμοι. Δεν περιμένει μέχρι να είμαστε, απλά και μόνο γιατί δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Η απώλεια δεν εκλογικέυεται με παραμέτρους όπως "ήταν μεγάλος/η", "θα ξεκουραστεί" κτλ. Προσωπικά θυμώνω πάρα πολύ όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτές τις κουβέντες για να παρηγορήσουν (και καλά) τους πενθούντες. Ο δικός μας άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό: δικός μας - δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλος ή αν ήταν άρρωστος, όταν φύγει θα μας λείψει. Ο Θεός μόνο να φυλάει να μήν πάθουν κάτι τα παιδιά μας... δεν μιλάω για μια απώλεια σαν και αυτή γιατι απλά μετά δεν ζείς...

Όταν κάποιος χάσει έναν αγαπημένο του οι άλλοι πρέπει να μένουν δίπλα του όσο περάνει απο τα διάφορα στάδια της θλίψης, και απλά να τον ακούνε - ξανά και ξανά και όσο χρειαστεί. 



Αυτή η ανάρτηση όμως γράφεται με σκοπό να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις που αφορούν στην απώλεια, ειδικά με αφορμή το οτι σαν σήμερα έχασα την γιαγιάκα μου και όπως και να το κάνουμε η σκέψη της, καθώς και η σκέψη των παππούδων μου, εισβάλει στο μυαλό μου απρόοπτα... 

Η κάθε μια εικόνα απο τις παρακάτω μου φέρνει χίλιες σκέψεις και λόγια που θα μπορούσα να γράψω, αλλά επειδή ξέρω πως κάποιοι απο εσάς θα έχετε παρόμοιες σκέψεις για τους δικούς σας αγαπημένους θα προτιμήσω να μή γράψω τίποτα... ας κρατήσει ο καθένας μας τις σκέψεις του για τον εαυτό του...






































Μερικά πράγματα που θα ήθελα να τους πώ:






   

 

































Να μή ξεχνάμε:



















Για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου... 




Αν σας στεναχώρησα με αυτή μου την ανάρτηση, λυπάμαι. 

Προσωπικά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... θέλω να θυμάμαι ακόμα και αν αυτό με στεναχωρεί... γιατι ενώ είμαι αναγκασμένη να ζήσω με την απώλεια απλά αρνούμαι να ζήσω χωρίς την νοσταλγία...

Ας είναι όλοι καλά εκεί που είναι...

Δέσποινα