Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Μια αγκαλίτσα είναι λίγη - πολύ λίγη...

Το σκέφτομαι πολύ συχνά τελευταία και αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας:

Έχω μια πελώρια λαχτάρα (όχι για Nesquik που έλεγε και η διαφήμιση) για αγκαλιές!!! 

Όχι μόνο να με κάνουν αλλά και να κάνω!  

Για κάποιο λόγο (μάλλον γιατί το τελευταίο διάστημα δέν ήταν και το καλύτερο για μένα) το να λέω στους αγαπημένους μου πως τους αγαπώ δεν μου αρκεί! Θέλω να τους αγκαλιάσω, να τους ζουλήξω βρε αδερφέ! Και το ίδιο θέλω να με κάνουν και αυτοί! Μια "ξενέρωτη" αγκαλιά απλά δεν μου αρκεί...


Πάντα ήμουν άνθρωπος που αγκάλιαζα, ακουμπούσα, έσπρωχνα (σαν την Μενεγάκη) κτλ. αλλά για κάποιο διάστημα που ήμουν πιο κλεισμένη στον εαυτό μου, σαν να το περιόρισα λίγο σε "γρήγορες" αγκαλιές, κανα χαδάκι στον ώμο ή σε πεταχτά φιλάκια  - και αυτά κυρίως στα μπουμπούκια μου...

Μέγα λάθος! Προχωρώ σε κινήσεις επανόρθωσης τάχιστα! Τρέμε κόσμε :-) 

Μια τρυφερή αγκαλιά μπορεί να εξαφανίσει το στρές, να μας μειώσει την αρτηριακή πίεση και να τονώσει το ανοσοποιητικό μας (οι μελέτες το λένε, όχι εγώ), να ανακουφίσει τους φόβους μας, να μας αυξήσει την αυτοπεποίθηση και να μας κάνει να νιώσουμε χαρούμενοι και ασφαλείς!

Και για του λόγου το αληθές:





Μή μου μπερδεύεστε όμως: την αγκαλιά μας δεν την χρειάζονται μόνο τα παιδιά μας. Την χρειάζονται και ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι φίλοι μας... γενικά όλοι οι άνθρωποι που έχουν μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας!

Και το ίδιο και εμείς απο αυτούς! Έχουμε όλοι συνηθίσει να τρέχουμε απο δώ και απο κεί, απο τη μία δουλειά στην άλλη, και πάνω σε όλη αυτή τη τρεχάλα ακόμα και οι συναναστροφές μας με τους οικείους μας γίνονται γρήγορα και βιαστικά. Μας είναι πολύ πιο εύκολο να στέλνουμε μυνήματα στο facebook ή να μιλάμε στο κινητό, παρά να δώσουμε μια αγκαλιά.

Και μετά απο λίγο μας φαίνεται και παράξενο... Ξεσυνηθίζουμε...

Η αγκαλιά όμως είναι εκεί για εμάς να μοιραστεί μαζί μας και τις καλές αλλα και τις κακές στιγμές. Είναι εκεί και στις επιτυχίες μας και στις αποτυχίες μας, και στη χαρά και στην λύπη - αλλα πάντα σημαντική! 


Είναι ο πιο σύντομος και ξεκάθαρος μή λεκτικός τρόπος να πούμε "σε αγαπώ", "είμαι εδώ για σένα", "χάιρομαι για σένα", "μαζί μου είσαι ασφαλής"... 


Υπάρχει κάτι τρομερά δυνατό στο να ανοίγεις την αγκαλία σου και να μοιράζεσαι μια αγκαλιά με κάποιον - γιατι αυτό είναι το καταπληκτικό με την αγκαλιά: δεν μπορείς να δώσεις μια χωρίς να λάβεις μια (εκτός ίσως αν πας στο ξεκούδουνο και αγκαλιάσεις καποιον άγνωστο, οπότε αλλάζει). 


Άν δεν σας έπεισα ακομα (κακό του κεφαλιού σας βασικά), ίσως τα παρακάτω να το κάνουν:
















 




















 






































Και μία σκέψη για το τέλος: 


Τί περιμένετε λοιπόν? Αρχίστε τις αγκαλιές!!! (χαχαχα σαν την Μαρία Αλιφέρη που έλεγε "και να θυμάστε... σας αγαπώ" νιώθω, αλλα ας είναι...)

Α και για να μή μου μείνετε παραπονεμένοι:




Φιλιά
Μαμά Δέσποινα