Πάλι έγινε σήμερα: η μεγάλη μου η κόρη στα καλά καθούμενα - χωρίς να είναι άρρωστη, χωρίς να έχει γίνει κάτι στο προηγούμενο μάθημα, χωρίς να νυστάζει/ να έχει πονοκέφαλο ή κάτι συναφές τέλος πάντων - ΔΕΝ ήθελε να πάει μπαλέτο. Έτσι απλά: δεν ήθελε. Ακόμα και εκείνη το παραδέχθηκε πως δεν είχε κάτι άλλο.
Μάλιστα.
Στην αρχή - και ενώ έχω φύγει τσίμα τσίμα από τη δουλειά μου για να προλάβω μια και όλα αυτά τα εξωσχολικά θαρρείς και έχουν φτιαχτεί για γυναίκες που δεν δουλεύουν - είπα να την πάρω με το καλό... να την ντύσω εγώ (παρόλο που δεν είχαμε χρόνο), να την χτενίσω εγώ, να της γλυκομιλήσω και να της πω πόσο όμορφη μπαλαρίνα είναι (σας ανέφερα πως ΔΕΝ είχαμε χρόνο?) κτλ.
Αυτό έπιανε μέχρι που αποφάσισε να μου γκρινιάξει πως δεν της έκανα καλά τον κότσο (ούτε την 3η φορά που προσπάθησα καρτερικά) και να ξαναθυμηθεί πως δεν έχει όρεξη να πάει σήμερα στο μπαλέτο (αυτό το έλεγε ενώ πλέον φορούσε τα ρούχα του μπαλέτου).
Δεν θέλω και πολύ η μάνα (το έχω και ψιλό-έμφυτο) άστραψε το μάτι μου και την έβαλα όπως - όπως στο αυτοκίνητο να πάμε στη σχολή (κοινώς την τσουβάλιασα). Και την "έψελνα" σε όλη τη διαδρομή.
Όταν φτάσαμε πάλι τα ίδια: κλάματα (τώρα είχαμε και ακροατήριο τις άλλες μαμάδες που σε κοιτούν με αυτό το στωικό ύφος που εμένα προσωπικά μου την δίνει στα νεύρα -ναι αυτά που είναι ήδη σπασμένα) και διάφορα άλλα τύπου: σταυρώνω τα χέρια, πάω στο δίπλα δωμάτιο, κάνω πως δεν ακούω κτλ.
Μάταια η δασκάλα της έλεγε με την γλυκιά της φωνή να μπει μέσα, μάταια τη φωνάζανε τα άλλα κοριτσάκια, μάταια οι άλλες μαμάδες μπλεκόντουσαν στα πόδια μου λέγοντάς της χίλιες δυο μπούρδες μπάς και δεήσει να μπεί στο μάθημα.
Δεν θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία - το σκορ έληξε 1-1: εγώ αρνήθηκα να φύγουμε και την ανάγκασα να κάτσουμε έξω από την αίθουσα όλη την ώρα μέχρι που το τμήμα της σχόλασε και εκείνη δεν μπήκε ποτέ στο μάθημα.
Το μόνο παρήγορο είναι πως υποσχέθηκε στην δασκάλα της να κάνει κανονικά μάθημα την άλλη φορά. Γιατί το μπαλέτο της αρέσει λέει - απλά αυτή την φορά δεν είχε όρεξη να κάνει μάθημα.
Για το καλώς έχειν και μόνο - και για την ιστορία - θέλω να σας πω πως γενικά η μεγάλη μου αγάπη μας βγάζει λίγο το λάδι πριν πάμε κάπου μια και τις πιο πολλές φορές θα βρει κάτι να κάνει την τελευταία στιγμή ή π.χ. θα θέλει να περιμένουμε να τελειώσει το παιδικό που βλέπει ή το παιχνίδι που παίζει κτλ. Μια ψιλο- γκρίνια την έχουμε (κανείς δεν είναι τέλειος). Αυτό σας το λέω γιατί δεν είναι αυτό το σκηνικό που εξελίχθηκε μια πρώτη φορά ή τέλος πάντων η εξαίρεση στον κανόνα ώστε να το αντιμετωπίσω και έτσι.
Και σας ρωτώ:
Μήπως είμαι εγώ η "τρελή" της υπόθεσης? Μήπως υπερβάλλω που βρίσκω την απάντηση "απλά δεν θέλω να πάω" ανεπαρκή? Στο δικό μου μυαλό τα παιδιά δεν έχουν μόνο προνόμια αλλά και υποχρεώσεις και επομένως όπως εγώ και ο μπαμπάς της φροντίζουμε να είμαστε στην ώρα μας για να την πάμε μπαλέτο, να έχουμε τα χρήματα να της παρέχουμε το χόμπι της και να την περιμένουμε να τελειώσει είτε έχουμε είτε δεν έχουμε όρεξη, έτσι και εκείνη έχει την "υποχρέωση" να πηγαίνει - στο κάτω κάτω εκείνη ζήτησε να τη γράψουμε και μάλιστα διακαώς.
Αν δεν της το μάθω αυτό τώρα που είναι μικρή τότε δεν θα έχει πρόβλημα όταν μεγαλώσει? Τότε που δεν θα είναι υπόλογη στην μαμά και τον μπαμπά της που την αγαπάνε αλλά σε άλλους ξένους ανθρώπους που σίγουρα δεν θα είναι πρόθυμοι να ανεχθούν το εκάστοτε καπρίτσιο? Για παράδειγμα τι θα γίνει αν αύριο μεθαύριο δεν θα θέλει να πάει στην δουλειά της μια μέρα "έτσι απλά"?
Από την άλλη - και παρακαλώ πείτε μου αν το νιώθετε και εσείς - είναι σαν να περιβάλλομαι από μαμάδες-πρότυπα που έχουν πάντα "ζεν" διάθεση, δεν φωνάζουν ποτέ και πάντα κάνουν τα χατίρια των παιδιών τους μήπως και τους δημιουργήσουν κάποιου είδους ψυχολογικό πρόβλημα όταν μεγαλώσουν. Αυτές οι μαμάδες θα αντιμετώπιζαν μια τέτοια κατάσταση με στωικότητα, θα λέγανε "αφού το παιδί δεν θέλει δεν πρέπει να το πιέζουμε" και τέτοια.
Μήπως λοιπόν πρέπει απλά να χαλαρώσω και να πάω με τα νερά του παιδιού μου? Μήπως όταν δεν έχει διάθεση απλά δεν έχει, ακριβώς όπως ίσως να μην είχε ένας ενήλικας? Μήπως δεν πρέπει να αντιμετωπίζω την κάθε κατάσταση σαν ευκαιρία συνεχούς διαπαιδαγώγησης και απλά πρέπει να ηρεμήσω? Μήπως στην προσπάθεια μου να δημιουργήσω έναν υπεύθυνο ενήλικα στο μέλλον στερώ την παιδικότητα από το παιδί μου στο παρόν?
Δεν θα σας πω ψέματα: όσο έγραφα τόσο πιο σαφές μου γινόταν στο μυαλό μου πως ο ρόλος μου σαν μαμά δεν θα πρέπει να είναι παθητικός αλλά ενεργητικός. Έχω μια μεγάλη ευθύνη - να μεγαλώσω έναν υπεύθυνο ενήλικα, ένα παιδί που θα μπορεί να σταθεί σε ένα περιβάλλον ξένο με αξιοπρέπεια και αυτάρκεια.
Όσο υπέροχη και να είναι η παιδική μας ηλικία, στην πραγματικότητα είναι η "βάση" μας για την ενήλικη ζωή μας. Και όσο πιο σταθερή είναι αυτή η βάση τόσο το καλύτερο.
Άλλωστε το να θέτουμε όρια δεν ισοδυναμεί με έλλειψη αγάπης... το αντίθετο μάλιστα: αποτελεί απόδειξη αγάπης καθώς δείχνει το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας για το μέλλον του παιδιού μας.
Θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω την άποψή σας πάνω σε αυτό.
Φιλιά
Μαμά Δέσποινα
Υ.Γ. Κατά κάποιο διεστραμμένο τρόπο πολύ την χάρηκα την κόρη μου που δεν μπήκε τελικά στην αίθουσα χορού. Βλέπετε, εκτός από το να θέλω να την μάθω να είναι υπεύθυνη και συνεπής στις υποχρεώσεις της θέλω να την μάθω και να υπερασπίζεται την άποψή της απέναντι σε έναν "αντίπαλο" να το πω έτσι. Πόσο μάλλον αν αυτός ο αντίπαλος είναι η συγκεκριμένη μανούλα που είναι σκληρό καρύδι. Η μεγάλη μου αγάπη κατάλαβε το λάθος της αλλά κατάφερε να κρατήσει το σκορ ισόπαλο -και σε αυτό την παραδέχομαι. Πιστεύω πως θα το ξανασκεφτεί σοβαρά να το ξανακάνει βέβαια στο μέλλον αλλά κράτησε το κεφάλι ψηλά.
