Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Κερνάς καφέ? (γιατί είναι σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο στους αγαπημένους μας)

Δεν ξέρω για εσάς αλλα για εμένα οι Κυριακή είναι η μέρα που τακτοποιώ τις δουλειές που δεν πρόλαβα μέσα στην εβδομάδα, τις δουλειές που μείναν απο το Σάββατο αλλα και τις δουλειές για την Δευτέρα (κυρίως μαγειρέματα και τα του σχολείου της μικρής). Όλα αυτά βέβαια τα κάνω με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς γιατί παράλληλα είμαι και στο "Κυριακάτικο mood" μου. Αυτό όμως δεν μειώνει τον όγκο της δουλειάς...
 
Τέλος πάντων... νωρίτερα σήμερα, και ενώ είχα μόλις τακτοποιήσει τις κρεββατοκάμαρες & το σαλόνι και μου έμενε η κουζίνα (η οποία είχε αρκετά άπλυτα πιάτα απο χτές που είχαμε παρέα στο σπίτι) χτύπησε το κουδούνι.
 
Ήταν η γιαγιάκα μου που μένει στο διπλανό μας διαμέρισμα. Χαμογελαστά με ρώτησε "Κερνάς Καφέ"? Και εγώ -παρά τα άπλυτα πιάτα και το ένα πλύντήριο που είχα να απλώσω (και που ακόμα δεν το άπλωσα) της είπα αμέσως ναι. Και πέρασα πολύ πολύ όμορφα.
 
Και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης: μια υπενθύμιση τόσο στον εαυτό μου όσο και σε εσάς να κάνετε χώρο στη πολυάσχολη ζωή σας και να αφιερώνετε χρόνο στους ανθρώπους που αγαπάτε!
 
Οι δουλειές μας δεν θα τελειώσουν ποτέ - πάντα θα υπάρχει και κάτι ακόμα που θα πρέπει να κάνουμε. Οι άνθρωποί μας όμως μπορεί να μήν είναι πάντα μαζί μας... Και δέν το λέω γιατι η γιαγιά μου είναι γιαγιά και άρα μπορεί να μην την έχω κοντά μου αργότερα. Δυστυχώς ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και οι άνθρωποι μας μπορεί να μας φύγουν πολύ νωρίτερα απο το αναμενόμενο...  
 
Αυτό που έχουμε είναι το σήμερα. Και είναι σημαντικό κάθε μέρα να δείχνουμε την αγάπη μας στους δικούς μας - ποτέ δεν θα είναι αρκετό ούτως ή άλλως: πάντοτε θα θέλουμε να πούμε άλλο ένα "σ' αγαπώ" σε αυτούς που μας έφυγαν... Εγώ ακόμα το νιώθω για όλους αυτούς τους αγαπημένους μου που αποχαιρέτησα...  Άχ και να μπορούσα να πώ άλλο ένα "σ'αγαπάω"...
 
Αλλά δυστυχώς ΔΕΝ μπορώ. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να το δείχνω όσο μπορώ κάθε μέρα. Κάντε και εσείς το ίδιο φίλοι μου!!! 'Οπως τραγουδάει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη "Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη".



Εγώ: πώς τον πίνεις τον καφέ γιαγιά?
Γιαγιά: Όπως τον βγάλει το μπρίκι!
Γιατί φίλοι μου το ζητούμενο δεν ήταν ΠΟΤΕ ο καφές: ήταν πάντα η ΠΑΡΕΑ!!!

Φιλιά
Μαμά Δέσποινα

2 σχόλια:

  1. Πολυ ομορφη αναρτηση.Πρεπει επιτελους να σταματησουμε να τρεχουμε και να αρχισουμε να ζουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι γλυκιά ανάρτηση! Και τι όμορφα τα λόγια της γιαγιάς!
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή