Ένα χαρούμενο τραγούδι για τη ζωή... Πώς λίγες αράδες σε ένα βιβλίο μπορούν να σε επηρεάσουν για πάντα!

Ήμουν γύρω στα 14 όταν κάποιος μου έκανε δώρο "Το χρώμα του Φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη. 

Απο τη πρώτη στιγμή αυτό το βιβλίο με τράβηξε και το διάβασα μέσα σε μια μέρα σχεδόν! Αυτή την ανάρτηση όμως δεν την γράφω για να σας πώ πόσο όμορφο μου φάνηκε αυτό το βιβλίο, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας το πώς λίγες γραμμές του "μίλησαν" μέσα μου και κατ'επέκτασιν επηρέασαν τη ζωή μου... 

Σας τις παραθέτω:

Πόσο μα πόσο όμορφο!

Σε λίγες γραμμές η Αλκυόνη Παπαδάκη συνόψισε όλη τη χαρά, την προσμονή και τον ενθουσιασμό της επικείμενης συνάντησης μας με ανθρώπους που αγαπάμε και είναι ξεχωριστοί για εμας! 

Λίγες φορές "στήσαμε αυτί" στο παράθυρο ώστε να ακούσουμε το αυτοκίνητο να παρκάρει ή την πόρτα να ανοίγει? 

Στην αρχή αυτές τις γραμμές τις συνδύασα με τη γιαγιά και τον παππού μου, όταν έρχονταν απο το χωριό να μείνουν μαζί μας! Πόση χαρά ένιωθα με τον ερχομό τους... 

Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν - πολλά χρόνια μετά, κοντά 6 - να μου έρθουν στο μυαλό καθώς περίμενα τον Γιώργο μου... 

Βγαίναμε λίγους μήνες ήδη και εκείνο το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο πως ήταν κάτω απο το σπίτι μου και μου ζήτησε να του ανοίξω την πόρτα. 

Το τρίξιμο της αυλόπορτας στο background, ήταν αρκετό ώστε να μου φέρει αυτόματα τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη στο μυαλό μου. 

Αυτή ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω... Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που αυτα τα λόγια τα συμπεριλάβαμε στην πρόσκληση του γάμου μας 4 χρόνια μετα...  

Δόξα τω Θεώ, στη ζωή μου έχω πολλούς ανθρώπους που αγαπώ και ο ερχομός τους με κάνει να ακούω ένα "χαρούμενο τραγούδι της ζωής" - είναι και που η καγκελόπορτά μας τρίζει αρκετά και όσο νά'ναι βοηθάει ;-) 

Εσείς έχετε διαβάσει ποτέ κάτι που σας επηρέασε πολύ? θα μου άρεσε πολύ να το μοιραστείτε μαζί μου... 

Φιλιά πολλά

Δέσποινα